Ron Krancher

Henk

“Hoi Ronnie, kun je me een lift geven naar het station?” “Natuurlijk Henk,” antwoordde ik. “Stap in.” Ik had hem al vele jaren niet gezien. Hij had een rossige, tien centimeter lange baard. Z’n haar zat nog steeds hetzelfde. Ook had hij nog steeds die priemende pretogen. Als pubers trokken we regelmatig met elkaar op. Henk voelde me aan. Als ik me weer eens triest voelde zocht ik hem op. Hij nam altijd de tijd voor me. Ving me op als ik me weer eens door m’n zogenaamde vrienden verlaten voelde. Achteraf denk ik dat ik nooit in dat groepje...

Continue reading...

Hannie

De Bajaj-chauffeur zocht z’n weg door het drukke Jakartaanse verkeer. Het is naast de normale taxi het eenvoudigste transportmiddel, niet duur en volop aanwezig. Je moet wel een sterke maag hebben. De kleine, meestal oranje, torren, boren zich kriskras door het verkeer. Achter een bus of vrachtwagen rijdend zit je precies ter hoogte van de stinkende uitlaatgassen. Om de route te verkorten aarzelen ze niet om aan de verkeerde kant van de straat te rijden; tegen het verkeer in. Je voelt je kwetsbaar in zo’n ‘tor’. Omgeven door een dun laagje blik passen twee volwassen Indonesiërs op de achterbank. Voorin...

Continue reading...

White Rabbit

Ralf had een prachtig cadeau voor Ish, Hitty en moi. Een helicoptervlucht. Er konden vier personen (inclusief de piloot) meevliegen en hij was zo lief zichzelf niet op de lijst te zetten. Maar, Hitty trok zich, na beraad met zichzelf en haar angsten, terug en dat gaf Ralf de kans ook mee te genieten van z’n cadeau. Het was een ervaring die we nog niet kenden. Na het warm draaien van de motor vlogen we iets boven de grond naar de startbaan en net naast de baan, vlogen we mee met een juist op dat moment opstijgend vliegtuig. Trillend onder de wieken verhief onze composite...

Continue reading...

Terreur.

Worden jullie ook zo doodziek van dat bombardement aan Viagra reclamemail, dat je inbox nodeloos vult. Ik wel. Dit duurt nu al jaren en ik weet niet hoe ik het kan stoppen. Ja, met doodgaan, maar er moeten toch ook andere methoden zijn? De terreur startte toen ik vijftig werd. Ergens op deze aardkloot is een databank met vijftig-plus-gegevens, waar viagraverkopers en uitvaartbedrijven zich aan te goed doen. In het begin kaatste ik de berichten terug. Retour afzender. Niet te bezorgen. Opzouten. Tegenwoordig druk ik, lam geslagen, alleen nog maar op delete. En zelfs dat deleten lijkt wel langzamer te gaan dan...

Continue reading...

ARDBEG, The Ultimate

She is single. She is Islay Malt. She is Scottish and guaranteed ten years old. Ardbeg, the ultimate. Gisteren gekregen van Ish en Ralf. Nog voor m’n verjaardag. Ik heb haar de hele avond niet aangeraakt. Ish en Ralf moeten haar niet zo. Ze is te scherp van tong. Dat is waar, maar als je daaraan gewend bent geraakt ontdek je haar kwaliteiten. Je leert haar rondingen waarderen. Dezelfde rondingen als het vat waaruit ze komt. Ze draagt de geur nog steeds met zich mee. Je ruikt de teer. Zelfs als je haar hebt doorgeslikt blijft ze nog lang ronddwalen. Ik...

Continue reading...