“No Elvis, I’m not lonesome tonight.” Hij begeleidt me terwijl ik dit stukje schrijf. Die mooie diepe stem klinkt uit de luidsprekers. ‘The best of Elvis’, heet de CD die ik in Nederland naar de computer heb gekopieerd.
“No Elvis, I’m not lonesome tonight.” Ik heb het prima naar m’n zin hier. Hitty zit buiten op het terras een boek te lezen en kijkt af en toe neer op de jongelui die aan de rand van het zwembad liggen. Zo’n lekker dagje niets doen. En als je toch ergens niets wilt doen, dan is dit geen slechte plek.
“No Elvis, I’m not lonesome tonight.” Ik voel me wel een beetje ‘blue’. Ik moet denken aan m’n vrienden en de problemen die ze hebben. Er zijn er met kleine, overkomelijke problemen en er zijn er met bijna onmogelijk herstelbare. En ik sta aan de zijlijn en zeg soms ‘iets’.
“No Elvis, I’m not lonesome tonight.” Ik voel me wel een beetje ‘blue’. Ik vraag me af of dat ‘iets’ van me de ander af en toe een beetje heeft geholpen. Werd het door mij iets gemakkelijker? Ik zou dat heel graag willen weten. Maar meestal hoor ik niets.
“No Elvis, I’m not lonesome tonight.” Ik voel me wel een beetje ‘blue’. Vooral als ik denk aan de vrienden die ooit voor hulp bij me aanklopten en die, eenmaal weer ‘genezen’, gingen spelen bij de buren. Dat is inderdaad niet zo fraai Elvis, “but… that’s life.”
“No Elvis, I’m not lonesome tonight.” Ik voel me wel een beetje ‘blue’.
Ron Krancher
Copyright © by Ronald E. Krancher (Scribent/Anthropologist/Non-Western Sociologist) Bali, February 2009.
