Na een aantal jaren zijn we weer eens in Virginia City beland. Virginia City ligt vlak bij Carson City en Reno, en is bekend geworden door de televisieserie Bonanza. Wie kent ze niet, vader Ben Cartwright en zijn zonen Adam, Hoss en Little Joe. Als kind wilde ik graag ook een keer Adam of Little Joe zijn wanneer we in cowboypak door het huis renden. Dat mocht ik zelden. Aangezien ik de middelste van de drie ben restte mij de rol van Hoss. Hoss was de zwaargewicht van de drie broers. Hij kon goed met zijn vuisten zwaaien, maar was groot en lomp. Adam en Little Joe waren cool. Ze waren slank, vlot en zagen er goed uit op hun ‘quarterhorse’, het meest voor het werk op een ranch geschikte paard. De paarden zijn niet zo groot, maar sterk en snel op de eerste meters. Vooral Little Joe, op z’n Palomino, was een opvallende verschijning. Mijn jongere broer had op basis van zijn plaats in het gezin recht op die rol. Balen! Hoss was daarentegen groot, lomp en droeg een belachelijk uitziende cowboyhoed. Ook de knol die hij bereed was groot, lomp en in tegenstelling tot het glinsterend zwart uitgevoerde paard van Adam en de prachtige gevlekte Palomino van Little Joe, onopvallend lichtbruin van kleur.
Heel af en toe mocht ik Adam of Little Joe zijn. Eigenlijk alleen wanneer de oorspronkelijke acteur door ziekte of een ander misfortuin in het spel ontbrak. Ik moet bekennen dat ik heel stiekem ook wel eens zonder mijn broers ‘Bonanza’ speelde. Ik kon dan in elke rol kruipen die ik wilde en uiteraard was dat de ene keer Adam en de andere keer Little Joe. Ze waren beiden cool en de keuze van de rol van de dag hing daarom meer af van welk paard ik die dag wilde berijden en welke stoere stetson ik wilde dragen. Alles beter dan de belachelijke hoed van Hoss.
Mijn liefde voor Virginia City is dus voornamelijk gebaseerd op de televisieserie Bonanza. Het spannende avonturen belevende, fictieve gezin Cartwright speelde daarom een grote rol in mijn jeugd. Het draaide om de machtige Ben, die als vader van het gezin ( waarin trouwens een moeder ontbrak) zijn volwassen zonen erg kort hield, om ze te behoeden voor de gevaren van de boze wereld in Carson City. Als de kerels uit mochten ( gewoonlijk op zaterdagavond), dan was dat naar Virginia City en zeer zeker niet naar Carson City, het ‘Sodom en Gomorrah’ van de wild-west. En zelfs in Virginia City waren een paar plekken verboden terrein voor de jongens Cartwright. Je zag ze absoluut niet in een kroeg als ‘The Bucket of Blood’ en een spelletje poker spelen aan ‘the Suicide Table’ was ook ‘out of the question’. Daarnaast had Ben één ijzeren regel, namelijk: Elf uur thuis!
Ik heb ze ook nooit met een meisje gezien. Ja, heel even pratend op de hoek van een straat, maar nooit serieus tongend of rollebollend in het hooi. “Elf uur thuis, jongens en geen seconde later,” riep Ben ze altijd na. Dat haalt de lol er wel af, toch? Welk meisje gaat met een jongen rollebollen die al om elf uur thuis moet zijn? Voor de jongens Cartwright betekende het dat ze al om tien uur terug moesten keren naar de ranch. En behalve wanneer ze waren neergepaft of in elkaar gemept, kwamen ze altijd op tijd thuis, want anders zwaaide er wat. Ben was als vader niet mis en anders had Hop Sing (de Chinese kok) altijd nog een restje bonen met spek, om ze definitief om te leggen.
Ron Krancher
Copyright © by Ronald E. Krancher (Scribent/Anthropologist/Sociologist of Non-Western Societies) Apple Valley USA, November 2010.
