De ‘Jos Brink Smile’

Met de ellebogen tegen z’n zijde en de handen naar buiten zwaaiend kwam hij op ons af. “Hello, how are you?” zei hij met een hoog stemmetje en gaf ons een brede Jos Brink glimlach. “Prima, dank je. Mogen we de kaart?” De grijns werd zo mogelijk nog breder en z’n wimpers knipperden ons toe. Met een wiegend kontje en de armen ietwat wijd zwaaiend, trippelde hij van ons weg, iedereen negerend die onderweg zijn aandacht wilde trekken.

Hij kon duidelijk maar één ding tegelijk doen. In dit geval was het de taak van het ophalen van de menukaart. Op z’n weg terug negeerde hij op professionele wijze wederom de klanten die zijn aandacht probeerden te trekken, gaf ons het menu en noteerde conscientieus de order. Na zijn ‘thank you’ trippelde hij weer alle zwaaiende klanten voorbij en gaf onze order door aan de keuken. Fantastisch glimlachend naar alle, bijna wanhopig wordende klanten die hij op z’n zoveelste tocht naar onze tafel passeerde, bracht hij ons vast de grote Bintang. Met twee glazen. Gek genoeg zag ik niemand boos worden. Ze smolten onder z’n ‘Jos Brink smile’.

Al een tijdje lag de map met wisselgeld van de vorige klant nog bij ons op tafel. Hij was er al zeker vier keer langs gelopen. Ik wees hem er op en hij reageerde geschokt. Met een kreetje  sloeg hij een hand voor z’n mond. Hij opende het mapje en het bleek leeg te zijn. Geen tip. Verward keek hij naar de uitgang in de hoop de klant nog te zien. Nee, die was al weg. Even wist hij niet wat te doen en draaide hij doelloos om z’n as. Toen stapte hij ferm wiegend naar de keuken om de rest van onze order te halen.

Ron Krancher

 

Copyright © by Ronald E. Krancher (Scribent/Anthropologist/Non-Western Sociologist) Bali, February 2009.