De krankzinnige kapper

Mijn haar werd alweer te lang. De laatste keer dat ik naar de tukan rambut (de kapper) ging, was in Jakarta. Hitty en Nanny wisten me toen over te halen om eindelijk mijn haar eens te laten fatsoeneren. Aan de overkant bij Nanny is een kleine kapsalon. Daar kon ik voor tienduizend roepia mijn haar laten knippen. Het moet gezegd; de mevrouw die toen mijn haar knipte deed dat snel en kundig. Het was wel een stuk korter dan dat ik gewend was, maar het resultaat van haar arbeid beviel me.

Nu, een maand later, was mijn haar weer toe aan een knipbeurt. Hitty was niet over te halen om met me mee te gaan om er op toe te zien dat de kapper goed kapte. Ook niet na herhaaldelijk aandringen. Ik moest dus geheel alleen deze klus klaren. Zonder toezicht.

“Een centimeter korter graag.” vertelde ik aan de kapper. “Een centimeter.” Om het geheel wat duidelijker over te laten komen gaf ik met m’n duim en wijsvinger ongeveer een centimeter aan. De tukan rambut gordde zich een tasje met scharen en kammen om en knoopte een laken om m’n nek. Hij bekeek m’n schedel en haalde een paar keer z’n handen door m’n haar. “Hmm…,” zei hij. “Hmm…” Hij zocht in z’n tasje naar de juiste kam en haalde die een paar keer door m’n lokken. Hierna koos hij uit de vele scharen die hij bezat de voor mijn type haar enige juiste en begon te knippen. Binnen vijftien seconden wist ik dat ik te laat was om nog in te kunnen grijpen. Hij begon op m’n achterhoofd en verplaatste zich al rap naar de zijkanten. De plukken haar vlogen in het rond. Het tafereel leek wel op ‘De krankzinnige kapper’ van, naar ik meen, Suske en Wiske. Op dat moment wist ik dat ik gedurende een maand een hoed zou gaan dragen.

Terug in het hotel heb ik de verantwoordelijke voor dit debacle een uur lang uitgefoeterd. Dat hielp niet echt. Om m’n boosheid te onderhouden kijk ik regelmatig in de spiegel. Ik zie dan een Japanner met een haardos van een centimeter lang. Ik zie in m’n gedachten dan ook weer ‘de krankzinnige kapper’ “ja” knikken en met z’n duim en wijsvinger een centimeter afmeten. “Ja,” knikte ik terug en stak m’n duim op. Als ik mezelf voor m’n kont kon schoppen dan deed ik dat.

Ron Krancher

Copyright © by Ronald E. Krancher (Scribent/Anthropologist/Sociologist of Non-Western Societies) Kuta, Bali. March 2010.