De omarming

Ze schoof een stukje op en propte haar dochtertje tussen haar linkerdij en de armleuning van de treinbank. Haar rechterdij kleefde door haar sarong heen tegen m’n blote, van het zweet glimmende dijbeen. Ik schaamde me dood. Stomkop. Een korte broek aantrekken terwijl je een treinreis gaat maken.

Het was warm en benauwd in de coupé. Het was er minstens veertig graden Celsius. Ook m’n hemd was kletsnat. Kletsnat van het vocht dat vanuit m’n oksel richting haar dij liep. Naast me zat Ish (toen zes jaar oud). Tegenover haar zat Hitty en daarnaast zat de man van mijn natte buurvrouw.

We hadden drie plaatsen besproken in de trein van Bandung naar Yogyakarta. Dat kostte wel iets meer, maar dan had je in ieder geval gegarandeerde zitplaatsen. Een Javaans gezin nam onderling wisselend de vierde zitplaats in beslag. Een jongeman met snor, zijn gracieuze, tamelijk knappe echtgenote en hun twee kinderen. Een meisje van ongeveer vijf jaar en een baby, waarvan later bleek dat het een jongetje was. De baby sliep op de schoot van de man. Hij zat tegenover me en staarde verveeld voor zich uit. Zijn vrouw en dochtertje stonden naast hem; half leunend tegen de bank.

Na ongeveer een half uur begon de baby te huilen. Niet dat overdadige Europese gebrul, maar heel zachtjes. Zo zacht dat het leek alsof er ergens tussen de zitting van de bank een nest jonge muizen was. Een soort zacht gepiep. De vrouw zei iets tegen haar man en trok aan een kant haar blouse open. Ze haalde haar borst te voorschijn en reikte naar de baby. Ik schikte een beetje in zodat er ruimte voor haar vrijkwam op de bank en nodigde haar uit om te gaan zitten. Haar ogen flitsten naar de ogen van haar echtgenoot. Hij knikte.

Ze ging naast me zitten, met haar borst hangend uit de blouse. Ze duwde het jongetje tegen haar tepel. Na twee keer happen had hij beet en startte z’n maaltijd. Ik begon nog heviger te zweten. Terwijl het jochie aan de volle borst hing duwde z’n moeder haar dij tegen mijn dij. Het duurde even voordat ik door had dat ze absoluut geen amoureuze plannen had. Nadat ze een aantal keren haar, door mijn zweet nat geworden dij langs mijn dij had gehaald, schoof ik iets op. Dat was voor haar het moment om in een vloeiende beweging haar dochtertje naast zich op de bank te trekken. Het jochie bleef ondertussen rustig door zuigen. En ik? Ik bleef maar zweten!

Ondanks dat de ramen open stonden was het erg warm in de wagon. We stonden stil op een stationnetje ergens op Midden-Java. Het leek alsof er bijna geen zuurstof meer was. Iedereen waaierde zichzelf enige koelte toe. Langzaam, diep ademend, probeerde ik de zware, vochtige lucht naar binnen te zuigen. Het leek alsof m’n longen nauwelijks werden gevuld. Ik voelde me moe en nat. Het leek ook alsof er geen einde aan de reis kwam.

Er kwam een grote, ietwat zwaar gebouwde jongen de wagon binnen. Hij ging met z’n dikke kont op de armleuning zitten; bijna het kind plettend. Het kind kroop daarom nog verder tegen haar natte moeder aan en de natte moeder kroop op haar beurt nog meer tegen mij aan. Ik kon niet verder opschuiven omdat ik anders Ish had geplet.

Ik stak twee vingers in de rug van de jongen. Hij draaide zich half om, grijnsde en draaide zich terug. Ik porde nog een keer. Weer grijnsde hij. Nog een keer ramde ik m’n vingers in z’n rug, onderwijl steeds pissiger wordend. Witheet sprong ik op. Het jongetje liet van schrik de tepel uit z’n mond springen. Even werd m’n aandacht afgeleid door de vrij hangende borst, met daarop een bruine tepel van wel anderhalve centimeter lang. Heel even maar want, weer wetend wat het doel van mijn agressie was draaide ik me weer naar de jongen met de dikke kont. Terwijl ik me langs m’n buurvrouw worstelde werd er fors aan m’n rechterarm gerukt. Het was de echtgenoot. Met rustige ogen keek hij me aan. Terwijl z’n linkerhand m’n pols omklemde, haalde hij z’n rechter wijsvinger over z’n voorhoofd. Meteen daarna wees hij naar de dikke kont. Na twee keer begreep ik hem. Het was het teken voor gek. Gestoord. Niet goed wijs.

Ondertussen had ik de jongen met de dikke kont een kwartslag omgetrokken. Weer grijnsde hij. Hij draaide zich verder naar me toe en met dat grote logge lijf, en met wijd uitgespreide armen, stond hij op. Hij sloeg z’n armen om me heen en drukte me tegen z’n borst. Nog steeds geluidloos lachend drukte hij een dikke zoen op m’n wang. Me van zich afduwend zochten z’n mongoloïde ogen mijn ogen en keken me liefdevol aan.

Ron Krancher

Copyright © by Ronald E. Krancher (Scribent/Anthropologist/Sociologist of Non-Western Societies) Weesp 2001