Met een kop vol snot stond ik in de keuken van het huis van Ed en Nan, in Jakarta. Rick van vier kwam naar me toe en zei: “Kom we gaan spelen.” Nasaal antwoordde ik hem: “Nee Rick. Ik voel me niet lekker.” Rick keek me verbolgen aan en zei: “Maar je hebt het beloofd!”
Nadat ik hem had uitgelegd dat ik inderdaad had beloofd met hem te zullen gaan spelen als hij weer terug zou zijn uit school, maar dat ik nu toch echt te ziek was om m’n woord te zullen houden, gaf hij me één van zijn smarties zodat ik weer snel beter zou worden.
De smartie hielp niet direct en ik nam daarom voor de zekerheid ook een paracetamol. Terwijl ik de pil fijn kauwde, zei Rick: “Doe maar niet doodgaan. We hebben je pas nieuw gekocht!”
Ron Krancher
Copyright © by Ronald E. Krancher (Scribent/Anthropologist/Non-Western Sociologist) Jakarta, February 2009
Ik vind ‘m nog steeds erg leuk. Rick weet in ieder geval wel waar hij goed spul moet kopen, je bent niet dood gegaan en na al die jaren nog bijna als nieuw. Ik weet overigens niet zeker of het bezorgdheid van hem was of dat het meer een functionele gedachte was. “Is het speelgoed eenmaal dood dan kun je er ook niet meer mee spelen.” Rick kennende komt eerst het bezorgde gevoel en meteen daarna de functionele gedachte. En in die wir war perst hij er dan zo’n zinnetje uit. Rick is af en toe een eigenaardig jongetje. Een jongetjes met een eigen aard dus.