We liepen in de bossen van ‘s Graveland. Om precies te zijn in de bossen behorende bij de Buitenplaats Schaep en Burgh. Het is een gebied dat we goed kennen van onze wekelijkse wandelingen. Vaak komen we er dieren tegen die aan het foerageren zijn of die simpelweg lekker in het zonnetje liggen. Regelmatig rennen er reeën langs en ontmoeten we knorrende en scharrelende zwijntjes die zich dan snel voor ons in de bosjes verstoppen; want dat doen zwijnen. En vandaag zagen we weer een vos. Hij zat gewoon midden op het pad. En omdat hij daar met de rug naar ons toegekeerd zat had hij ons niet in de gaten. Pas toen we hem dichter waren genaderd draaide hij zijn kop naar ons om, stond op en draafde een graanveld in. Niet in paniek hoor, maar gewoon rustig op z’n gemak dravende. Het was in dertig jaar pas de derde keer dat we een vos in het wild zagen. De eerste keer rende een vos naast ons over een pad en de tweede keer betrapten we er één bij het drinken. Beide keren was dat ook in ‘s Graveland; namelijk op de mooiste plek van de Buitenplaats Hilverbeek. Op dezelfde plek waar we aan een boom de man zagen hangen die afscheid had genomen van het leven. Een beeld dat we trouwens nooit meer kwijt zullen raken en dat voor altijd gekoppeld is aan die prachtige plek. En nu zagen we dus bij ‘Schaep en Burgh’ onze derde vos in dertig jaar tijd.
Het was een goede week voor ons, daar in de bossen van ‘s Graveland. Vandaag zagen we een vos en gisteren liepen we op een veldje in dezelfde bossen tegen een praktiserende druïde op. Klapwiekend met haar armen rende en sprong ze in het rond. Ze doorkruiste het hele veld. Ze rende van struik naar struik en van boom naar boom. Soms stopte ze bij een boom, omarmde hem en drukte haar voorhoofd tegen de stam. Ongetwijfeld heeft ze ook iets tegen de boom gezegd, want haar lippen bewogen. Ze fluisterde een boodschap die alleen voor die boom was bestemd. Gaf ze de boom haar kracht of gaf de boom zijn kracht aan haar? Het was in ieder geval een mooi gezicht. Natuurlijk was het ook wel een vreemd gezicht zo’n vrouw die in haar witte jurkje, op blote voeten en met haar armen klapwiekend in het rond rende. Maar tegelijkertijd ging er ook een weldadige rust van haar uit.
De mooie jonge vrouw rende over het veld naar een rood gebloemde rododendron. Vlak voor de struik remde ze af, eindigde met een sierlijke sprong en maakte een pirouette. Ze strekte zich uit, hief haar armen ten hemel en startte een gesprek met ‘daarboven’.
Ron Krancher
Copyright © by Ronald E. Krancher (Scribent/Anthropologist/Sociologist of Non-Western Societies) Weesp, June 2010.
Ronny? is dit waar Hitty en jij ook mij mee naar toe genomen hadden om die heerlijke wandeling indertijd te maken?
Dat mooie landhuis zie ik nog voor me en daar maakte ik ook kennis met die koeien die n wijde streep over hun lichaam hebben. Ik vergeet de naam van die koeiensoort,die jullie me toen verteld hebben.
Ik denk nog vaak aan die wandeltocht die jullie toen met me gemaakt hebben in the country. Het was zoo fijn en leuk geweest.
Dat klopt Vicky,
Ja, dat is een heel mooi gebied. De koeien heten trouwens, ‘Lakenvelders’. Zeg maar dat ze een laken over een deel van het lichaam dragen.
aaah, jaaa, nu dat je de naam noemt? herinner ik t me weer..
Tussen haakjes? herinner jij je nog? dat jullie t erover hadden dat ik ook met bomen kon bomen? hihi. guess what I am studying now… Celtic Reiki.. leer t Ogham alphabet and so OOK de tekens en hoe met ze nog beter te communiceren en ook hoe t op de mens over/aan te brengen.. ben benieuwd. en mijn shaman is als de gekken zooo biij dat ik er mee begonnen ben via haar. Deze keer zal t wel n aantal jaren duren voordat ik de Mastergraad heb. Want dit is niet iets dat over een nachtje ijs gaat. Maar ben zelf ook erg benieuwd. Frank en ik, bezitten 14 acres (about 6 or 7 hectaren in NL) of wilderniss, waar er over t algemeen alleen maar eiken staan.. dus we zijn allebei zeer benieuwd hoe dit die bomen en mij gaat raken en ervaren..
Dat reservaat waar wij jullie toen mee naar toe hadden genomen is nu heel wat anders..Allemaal hebben nu stenen huizen en er zijn meer winkeltjes die prive door andere First Nations ge opend zijn op hun eigen stukje grond. maar ja, echt eigen is t niet, want t behoordt tot de hele tribe/band he? hun bezit is altijd gemeenschappelijk en nooit persoonlijk, tenzij t buiten de reservaten is tuurlijk.
Het restaurent is nog steeds zo en de jongelui rijden nog steed de paarden zonder zadels. alhoewel ik had n aantal jaren geleden gezien dat sommige NU? hele dure zadels bezitten. welfare had come to the band nu too.
keep as best you’ll can! enjoy your stories!