Dubai

Ik zat op Dubai International Airport – met rechts, op ongeveer 50 centimeter, een biertje – op de laptop te rammelen. We kwamen net met de ‘Emirates’ aan uit Bangkok. Het was maandag 15 december, maar eigenlijk hadden we de 10e al moeten terugvliegen. Doordat het ‘gele kamp’ binnen de Thaise politiek het vliegveld van Bangkok bezet heeft gehouden konden we niet op de geplande datum vertrekken. Alles moest dus worden omgezet.

Nadat het Thaise kantoor van de ‘Emirates’ twee dagen lang de telefoon niet op wilde nemen hebben we contact gezocht met kantoor Nederland, in Rotterdam. Een aardige mevrouw vertelde me dat alles in orde was en dat we nu waren omgeboekt naar de 15e. We bleven dus lekker nog even in Phuket. Ik hoefde verder niets anders te doen, dan me te melden aan de balie op vliegveld Bangkok, onze oude tickets te tonen en onze nieuwe te ontvangen. Nadat dat dus geregeld was moesten de tickets van Phuket naar Bangkok ook worden omgezet naar de 15e. Ook Air Asia werkte prima mee en zette het oude ticket om naar de nieuwe datum. Alleen de trein Düsseldorf – Amsterdam hebben we niet kunnen veranderen en moesten we dus ter plekke regelen.

“Waarom heeft u uw vlucht gecanceld?” vroeg een Thaise Emirates-girl aan de balie op vliegveld Bangkok. “Ik heb helemaal niets gecanceld,” antwoordde ik haar. “Ja maar u zou de 10e hebben moeten vliegen, dus waarom heeft u uw vlucht gecanceld?” vroeg ze nogmaals. Ik antwoordde haar met: “Ik heb niets gecanceld! Jullie vlogen niet, weet je nog? Bezetting? vliegveld?”

“U staat niet op de lijst. Er is geen boeking.” U kunt wel mee, maar dan moet u eerst deze vlucht betalen en dan bij uw reisbureau het bedrag terug claimen,” zei de Thaise Emirates-girl aan de balie op vliegveld Bangkok. “Pardon? Jullie vlogen niet hoor! Het is jullie taak om voor een oplossing te zorgen,” bitste ik haar terug. Ze wilde weten waar ik had geboekt en ik vertelde haar dat ik kantoor Nederland had gebeld omdat haar kantoor Bangkok, de telefoon niet wilde opnemen. “Kan niet,” zei ze. “In Nederland hebben we geen kantoor.” Ik vertelde haar dat op hun eigen website het adres en telefoonnummer van kantoor Nederland staat. Ze vroeg me wat het telefoonnummer was. Ja, dat wist ik natuurlijk niet uit m’n hoofd. Moest ik dan maar gaan opzoeken, vond ze. Geïrriteerd, maar redelijk rustig, ging ik naar het iets verderop gelegen internetcafé.

Internetcafé in-en-uit en honderd Baht armer.

Weer terug bij de Thaise Emirates-girl aan de balie op vliegveld Bangkok: “Oh, hebben we een kantoor in Nederland?” Je zou haar het voorhoofd butsen. “M’n supervisor komt zo en zij zal dit verder afhandelen.” De supervisor kwam en vijf minuten later was alles voor elkaar. Je merkte duidelijk dat deze hersens had die gebruikt werden om een oplossing te gaan bieden, in plaats van mij over de rooie proberen te krijgen. In ‘no time’ zaten we in het vliegtuig naar Dubai. Vandaar namen we een vlucht naar Dusseldorf en vervolgens de ECI-trein naar Amsterdam-Centraal.

We zaten dus op Dubai te wachten tot het vliegtuig naar Düsseldorf vertrok en ik dacht: “Wat zal ik de komende negen uren ‘ns gaan doen?

Ron Krancher