“Op de volgende rotonde neem afslag drie.”
“Neem nu afslag drie”
O, wat ben ik blij met Karin. Karin vertelt me precies hoe ik moet rijden. Tot op de meter weet ze me naar m’n doel te leiden en zegt dan met zwoele stem dat ik op m’n bestemming ben aangekomen.
De meeste mensen die ik ken zeggen dat ze een TomTom hebben, ook al is het technisch, tactisch en juridisch gezien niet eens een TomTom. Ze zijn blij met hun TomTom en zweren op z’n stratenkennis en betrouwbaarheid. Ik vind dat geen kunst. TomTom is duidelijk geen ‘meissie’ en dus mag je verwachten dat TomTom de wegenkaart niet op z’n kop houdt terwijl hij z’n informatie aan je doorgeeft.
Mijn navigatiesysteem is geen TomTom en heet daarom ook geen TomTom. Mijn navigatiesysteem heet Karin. Technisch, tactisch en juridisch gezien heet ze eigenlijk CarTrek. Maar liefdevol praten over je CarTrek levert alleen maar opgetrokken wenkbrouwen op. Dat gebeurt trouwens ook wel als je zegt dat Karin je weer goed heeft geholpen.
Karin is de naam die Hitty’s broer Gerrit aan z’n navigatiesysteem had gegeven. Karin is de ex-vrouw van Gerrit en waarom hij haar naam aan z’n systeem heeft gekoppeld weet ik niet. Maar Karin was op die manier wel vele jaren behulpzaam bij het vinden van de weg. En dat doet ze nu bij ons. Gerrit woont nu in Thailand en laat zich daar door miss Pong door het gebied loodsen. De naam Karin kwam dus vrij en gezien haar staat van dienst boden we haar direct een functie aan.
Ons huwelijk heeft regelmatig onder grote spanning gestaan tijdens de vele ritten door Europa. Ik ga al die voor mij onbegrijpelijke momenten niet herhalen, want ik krijg er nu weer kippenvel van. Je mag bij al die bizarre momenten zelfs niet spreken van navigatiefouten, want dan moet er eerst zijn genavigeerd. Ik kende vele momenten van radeloosheid, grenzend aan complete waanzin.
Karin, de lieverd, heeft rust gebracht in ons huwelijk. Ik hou weer van m’n vrouw tijdens het autorijden. Ik ben weer in balans en vol vertrouwen dat we er wel komen. Dankzij Karin. Een ‘vrouw’ die kan kaartlezen. En het is vooral dat laatste dat me zo’n goed gevoel geeft. Ik had eerst een mannenstem die me leidde, maar dat is geen kunst. Ik verwacht dat van die man. Het geeft niet dat extra goede gevoel. Nee, dat extra goede gevoel krijg ik door de zwoele stem van Karin, die onverstoorbaar haar informatie aan me doorgeeft. Karin die niet boos wordt wanneer ik niet naar haar luister en naar links ga waar zij rechts wijst. Karin die dan zonder stemverheffing of bittere verwijten een nieuwe route voor me samenstelt.
Soms kan ik haar wel zoenen als ze me weer uit een bijna onmogelijke situatie heeft gered. Dan breng ik haar al naar m’n lippen en schrik dan wakker uit m’n roes, bang dat dit liefdevolle moment door anderen wordt gezien en nog erger… wordt doorverteld. Ik ben vooral bang voor TomTom-ers. De verklikkers. Die zijn het meest jaloers op mijn innige band met Karin. Die kennen dat gevoel van opluchting niet dat je krijgt wanneer een vrouw je foutloos van A naar B heeft geleid. En nog groter wordt die opluchting wanneer blijkt dat haar kennis verder reikt dan de Benelux. Zelfs op het platteland van Frankrijk loodst ze ons feilloos uit de uitgestrekte wijngaarden weer terug naar de stad.
Ja, Karin is hoogstpersoonlijk verantwoordelijk voor de herstelde relatie met mijn vrouw en wij zijn haar daar eeuwig dankbaar voor. Karin heeft dan ook een vaste, speciale plek in ons hart en in ons huis. Karin wordt niet achteloos op het bureau gegooid alsof ze de eerste de beste secretaresse of TomTom is. Karin gaat keurig in haar tasje en daarna op haar plekje in de kast. Zoals het hoort. Voor de rest zijn we ongelooflijke sloddervossen. We zijn altijd wel iets kwijt. Maar dat gebeurt niet met Karin. Of ze moet vanaf nu regelmatig de weg kwijtraken.
Ron Krancher
Copyright © by Ronald E. Krancher (Scribent / Anthropologist / Sociologist of Non-Western Societies) Chalons-en-Champagne, August 2009.
