Hoe kon hij haar dat aandoen. Hij begrijpt niets van de ondoorgrondelijke wereld van de Japanse schoonheid die tegenover hem zit. Schuin achter hen zaten Hitty en ik. We prikten onze vorken in de salades die we als diner hadden besteld en spraken de dag door. Het was een leuke dag geweest. Malta herbergt enkele echte parels en in één van die parels hebben we vandaag een kijkje genomen. In de stad Naxxar staat het Palazzo Parisio, ooit eigendom van een adellijke familie en tegenwoordig opengesteld voor het publiek. Het is een niet al te groot paleis, maar elke kamer is er schitterend uitgevoerd en vooral de balzaal is een pronkstuk. Zoals het hoort in een paleis. In de schitterende tuin dronken we een biertje en een wijntje, terwijl we genoten van het heerlijke november zonnetje. Het was dus een prima dag geweest en we bespraken de hoogtepunten op het terras aan de haven van St. Julians.
Ondanks dat het al donker werd, was het nog steeds een graad of twintig. Iedereen zat in hemdsmouwen en genoot van het uitzicht over de baai. Terwijl de zon onderging zag je overal de lichtjes aanspringen en op hun beurt delen van de baai verlichten. Ik nam een slok van mijn biertje en terwijl ik opkeek zag ik ze aankomen en aan het tafeltje schuin achter Hitty plaatsnemen. Hij was een kale man met een gemiddelde lengte. Hij was ook wat magertjes, bijna benig gebouwd en droeg een rond brilletje. Een zogenaamd uilenbrilletje. Hij zal ongeveer dertig jaar oud zijn. Toen ik hem hoorde praten, en dat deden ze bijna niet met elkaar, bleek hij een Engelsman te zijn of in ieder geval sprak hij Cockney. Zij was een ongeveer even oude Japanse, met fijne Japanse tafelmanieren. Ze bewoog haar handen over de tafel alsof ze met een theeceremonie bezig was. Op die verfijnde wijze pakte ze haar glas en bracht het naar haar lippen. Ze zat rechtop. Haar gezicht had regelmatige trekken en het leek alsof haar linker gezichtshelft identiek was aan de rechter. Je ziet het zelden. Mensen die van beide kanten een zelfde gezicht tonen. Maar misschien was ze wel perfect opgemaakt en hadden haar beheerst en rustig bewegende handen haar deze identieke gezichthelften bezorgd, net zoals ze vanavond weer beheerst en rustig de opmaak verwijderen, zodat ze aan haar vriend weer haar ware gezicht kan tonen. Ik ga er tenminste van uit dat de Engelsman haar vriend is en nog niet haar echtgenoot, want als echtgenoot zou hij beter moeten weten.
Elk hapje dat ze nam werd een keer of vijftig gekauwd en na elk hapje legde ze haar vork neer, pakte ze op verfijnde manier haar glas, bracht het naar haar lippen en nam een klein slokje. Gracieus zette ze het glas weer terug. Op precies dezelfde plek als waar ze hem vandaan had gehaald. Zo ging het hapje na hapje. Het leek alsof ze elk hapje zo fijn kauwde totdat het nog slechts de grootte van een rijstkorrel had. Pas dan slikte ze het door en zag je haar hand weer richting glas gaan. Ze zat kaarsrecht. Haar hoofd boog zich niet één keer. Haar mond ging niet naar de vork, maar de vork ging naar haar mond. Haar mond ging niet naar het glas, maar het glas werd aan de lippen gezet. Het slokje dat ze nam was nooit te groot. Ondanks de ongemakkelijke drinkhouding morste ze geen druppel. Misschien juist omdat ze geen grote slokken nam. Ook de hapjes op de vork waren klein en zouden, indien gemorst, nauwelijks sporen achterlaten.
Ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat ze met lange tanden at. Ik zag de berg voedsel op haar bord nauwelijks slinken. Haar Engelse vriend ‘roste’ zich door zijn maaltijd heen, terwijl zij haar kleine hapjes weg kauwde en in dit tempo nog wel een uurtje bezig zou zijn. Volgens mij lustte ze het voor haar op het bord liggende eten niet. Natuurlijk eten Japanners graag vis en ik denk niet dat deze dame daarop een uitzondering is. Het hoeft ook niet altijd sushi te zijn. Een gestoomd visje en heel af en toe een gebakken visje gaat er best in. Toch at ze volgens mij met lange tanden. Hij moet wel haar vriend zijn en niet haar echtgenoot. Als hij dat na deze avond ooit zal worden. Ik vraag me af wat de man bezielde. Hoe haal je het in je hoofd om haar ‘fish and chips’ voor te zetten.
Ron Krancher
Copyright © by Ronald E. Krancher (Scribent/Anthropologist/Non-Western Sociologist) Malta, november 11, 2011.
