Hai

Na heerlijk te hebben ontbeten in ‘The Treehouse’ liepen we terug naar ‘The New Arena’, ons Balinese thuis ver van huis. Vanaf het restaurant is het linksaf, de steeg door en daarna rechtsaf. Lekker dichtbij. Dichtbij genoeg om mijn eerste kop koffie van de dag voor uit te stellen. Gewoonlijk moet ik eerst een kop koffie hebben en dan kan ik als een raket van start. Vroeger werd daarbij een peuk opgestoken, maar sinds de werkzaamheden aan mijn arteriën laat ik dat maar. Het waren toch m’n arteriën? Of waren het m’n venen? Hoe zat het ook alweer? Volgens mij voeren arteriën aan en voeren venen af. Ik heb het hier over mijn bloedbanen, die als snelwegen door mijn lichaam zijn aangelegd en waarbij enige jaren geleden een reparatie aan het wegdek nodig was. Ik had me altijd al afgevraagd hoe het zou zijn om met een ziekenauto naar het ziekenhuis te worden geracet. Waarschijnlijk dodelijk wanneer het naar dat ziekenhuis in het Gooi zou zijn geweest. Gelukkig reden we de andere kant op. Naar het AMC (het Academisch Medisch Centrum). Lang leve dr. Vis. Volgens Hitty gedroeg ik me als een kuiken dat uit het ei kwam en tegen het eerste de beste wezen ‘mamma’ zei, toen ik mijn ogen open sloeg en dr. Vis naast mijn bed zag staan. Ik denk dat ze een kundig arts is, maar bovenal is ze een mooie vrouw. Dat zag ik meteen, voordat ik zag dat ze behalve dat ook arts was. Hitty was dus gewoon jaloers! Haar opmerking zorgde er wel voor dat ik anders naar die mooie vrouw ben gaan kijken. Wanneer ik voor controle op het spreekuur kwam, de deur van haar kamer opende en haar daar zo achter het bureau zag zitten, was mijn eerste gedachte: “Mamma.” Ze zal nooit hebben begrepen waarom ik altijd grijnzend binnenkwam.

Op weg naar de New Arena, kwamen we in de steeg een Japanner tegen. Hij liep recht op ons af. Hij had zijn hand voor de mond en hield zijn hoofd iets gebogen. Het leek alsof hij ziek of misselijk was. Hij zag een beetje grauw. Of was dat zijn natuurlijke teint? Zonder op of om te kijken liep hij ons voorbij. De hand voor de mond. We spraken hem aan in zijn eigen taal en zeiden ‘Hai’, maar er kwam geen wedergroet op onze groet.

Was hij ziek? Was hij onbeschoft? Was hij verlegen? Geeuwde hij?

Ron Krancher

Copyright © by Ronald E. Krancher (Scribent/Anthropologist/Non-Western Sociologist) Bali, February 2009.