Hazes op Bali

Ik zat aan de bar in een pub in Kuta. Na een fikse strandwandeling was ik de hete Bali-zon ontvlucht en had mezelf een versnapering aangeboden. Ik had een lekkere koude bier Bintang besteld en speurde de bar langs naar wie de andere ‘het is half twaalf, het is tijd voor een biertje’ zuipers waren. Uit de speakers van de duidelijk door een Hollander gerunde bar, klonk de stem van André Hazes, met: “Ik zit hier heel alleen kerstfeest te vieren”. Lariekoek. Tegen de bar leunden nog zeker tien andere zuipers die, zo leek het, al veel eerder waren begonnen met innemen. Af en toe hing tegen de vroege drinker een vriendinnetje. Vaak hingen ze ook hinderlijk in de weg. Bij een rechtshandige drinker hoort het vriendinnetje namelijk niet rechts maar links tegen hem aan te hangen. Om half twaalf ‘s ochtends kan dat nog. Er tegenaan hangen bedoel ik.  ‘s Avonds moeten ze dat niet doen. Dan duw je zo’n zatlap om.

Na het kerstlied liet Hazes een vlieger op voor z’n moeder en zag je menige zuiper een traantje wegpinken. De meeste vriendinnetjes deden dat niet. Waarschijnlijk omdat ze Indonesisch en Thais waren. De diepere betekenis van Hazes’ teksten ontging hen. De ferme jongens en stoere knapen uit de polder echter, bestelden overmand door heimwee nog een biertje. Bintang uiteraard. Dat was ooit van Heineken en dus is dat een lekker biertje. Je zag ze bijna denken: “Deze kerst stuur ik mamma een kaart.” Vanaf boven keek André Hazes goedkeurend toe hoe we gezamenlijk de glazen hieven en proostten op… mamma.

Ron Krancher

Copyright © by Ronald E. Krancher (Scribent/Anthropologist/Sociologist of Non-Western Societies) Kuta, Bali March 2010.