Het ene moment vertel je over je glorieuze optreden op het wereldberoemde podium van de Sahara (zie: A Star Is Born), het monument uit de tijd van de hoogtijdagen van Las Vegas en ons thuis in die alom bekende gokstad, en het andere moment wordt je in diepe rouw gedompeld omdat de eigenaar heeft besloten de deuren te sluiten en het licht uit te doen. Over vijf dagen is het zover. Op 16 mei 2011 sluit één van de oudste hotels van ‘the Strip’ voorgoed de deuren.
Op 5 december 2010 stond ik op dat ooit door vele beroemdheden betreden podium en schreef daarna een euforisch stukje over het applaus dat ik samen met Rick Thomas (die trouwens dat jaar werd uitgeroepen tot de beste illusionist van Las Vegas) in ontvangst mocht nemen. Ik stond daar waar ooit ‘The Rat Pack’ (Frank Sinatra, Sammy Davis jr. en Dean Martin) stond. Ik genoot, net als ooit ‘The Rat Pack’ deed, van de aandacht van de volle zaal. In dezelfde column schreef ik ook hoe moeilijk sommige hotels en casino’s het hebben in deze tijd van recessie. De twee piratenschepen van ‘Treasure Island’ staan droog en de vulkaan van de ‘Mirage’ is gedoofd. De roulettetafels in de casino’s draaien nog wel en zuigen de portemonnees van de goklustigen nog steeds leeg, maar de vraag is: Voor hoelang nog? Wat betreft de Sahara is het peperdure sprookje voorbij. Geopend in 1952 en gesloten in 2011. Na negenenvijftig jaar is het: Rien ne va plus.
Ik voel me ontheemd. Waar komt mijn bedje te staan wanneer we weer naar Las Vegas gaan? Zeker is het dat het niet in de Mirage of Treasure Island zal zijn. Als de voortekenen me niet bedriegen zijn zij de volgende op de lijst die de komende jaren de deuren zullen moeten sluiten. Stel je voor dat ik in die tijd gehecht ben geraakt aan mijn nieuwe slaapplek en ik kom wéér op straat te staan; ik weet niet of ik dat aankan. Ik besef het verlies van de Sahara nog nauwelijks. De plek waar the Rat Pack en ik ooit stonden zal nooit meer door een artiest worden betreden. Met weemoed, maar ook met een voldane glimlach, denk ik terug aan het moment dat ik op dat podium stond en de volle zaal inkeek. Ik hoor dan weer het applaus en buig, vlak voordat het doek definitief valt, nog éénmaal naar het publiek.
Copyright © by Ronald E. Krancher (Scribent/Antropoloog/Niet-Westers Socioloog) Weesp 11 mei 2011.
