Holy Sh*t

holy-shit-1-3

Wanneer je per auto door India reist maak je dit soort krankzinnige acties regelmatig mee, alleen heb je dan op zo’n moment meestal niet een camera in de aanslag om je hartverzakking met anderen te kunnen delen.

De foto is gemaakt in Rajastan, begin februari 2007. Rajastan is één van de kleurrijkste gebieden in India, zo niet dé kleurrijkste. Een gebied vol historische steden, met als bekendste namen: Jajpur, Jodhpur, Udaipur, Jaisalmer en Sam. We zijn daar graag. Het is een gebied met veel tot hotels omgebouwde oude paleizen, die trouwens niet altijd onbetaalbaar zijn. Met prachtige mensen ook; gehuld in kleurrijke gewaden. Dorpjes met spelende kinderen. Over de vlakten sjokkende grote groepen kamelen en hun drijvers. Een majestueuze adelaar cirkelend boven je hoofd. Tientallen gieren die zich verzamelen rondom een kadaver en de koppen diep in het al rottende lijf steken. Dat is Rajastan. Het prachtige en avontuurlijke Rajastan.

We waren op weg naar Jaisalmer (de middeleeuwse ommuurde stad in de woestijn, dichtbij de grens met Pakistan) en het was erg rustig op de kaarsrechte weg, waar in de verste verte geen bocht te zien was. Ik had net een foto gemaakt van langs de weg spelende kinderen, toen deze gek ons tegemoet kwam. De vrachtwagen (mijn beste vriendje noemt dat nog een wawa) was de laatste van een groepje van drie en de man achter het stuur besloot dat dit het juiste moment was om de twee voor hem rijdende lorries in te halen.

Ik ben ervan overtuigd dat hij ons heeft zien aankomen en ik ben er ook van overtuigd dat hij bij zichzelf dacht: “Ik ben lekker groter, dus @#%$&^(*&^.”

Onze chauffeur wist op het nippertje de op ons afrazende, geestelijk gestoorde bestuurder en zijn tientonner te ontwijken en wist ons ook de rest van die maand te behoeden voor zwaar lichamelijk letsel. Wij beloonden hem daarvoor met een ruime tip, waarop hij op zijn beurt ons weer bedankte met een brede glimlach. Wij glimlachten natuurlijk terug, want we houden niet van disbalans.

Onze chauffeur heeft iets dat – en ja, het moet gezegd – velen in India helaas ontberen, namelijk: verantwoordelijkheidsgevoel oftewel bertanggung jawab, zoals dat in het Indonesisch heet (mocht je daarin geïnteresseerd zijn; wat ik betwijfel, vooral omdat deze column over India gaat).

Hoe dan ook is het altijd weer spannend en interessant in India, en ondanks de gevaren (en die zijn er niet alleen op de weg) zijn we er maar wat graag. Nu nog wel even aan de dames en heren aldaar duidelijk zien te maken dat we ook weer gezond thuis willen komen en geloof me, dat is in het diep religieuze land een heidens karwei.

2018 © Ron Krancher