Vandaag zijn we voor het eerst na Man’s besluit om uit ‘de malle molen’ te stappen weer naar Boat Lagoon gegaan om er te zwemmen en te luieren. Bijna altijd wanneer we in Phuket zijn gaan we in de middag nog een beetje luieren aan het zwembad. Dus ook nu.
Pierre gaf ons een lift en reed meteen ook een rondje over de werf. Links passeerden we ‘The Wild Thing’ die daar voor reparatie op de kant stond. Toen rechtsaf naar de achterkant van de haven. Naar ‘The Sea Eagle’ oftewel ‘The Boat With No Name’ zoals Man haar placht te noemen, omdat er geen naam op de boot was geschilderd. Daar stond ze dan. Op de wal. Droog. Een beetje afgezonderd van de rest van de jachten. Volgens Pierre moet er heel veel aan haar gebeuren wil ze ooit nog fatsoenlijk kunnen varen. Op dit moment staat ze daar maar wat weg te roesten. Wat hebben we een lol gehad op die boot. We hebben er een maand op mogen wonen en we hebben er met z’n allen mee over de Andaman zee gescheurd. Whiskey in de hand en de wind door de haren. Op de voorplecht zittend en balancerend om vooral niet overboord te stuiteren bij het raken van een hoge boeggolf, wanneer we probeerden om de magische veertig knopen te halen. Maar behalve die lol hadden we ‘s avonds, zittend op het achterdek, ook die mooie lange bijzondere gesprekken.
Na de trieste aanblik van de onttakelde ‘Sea Eagle’ reed Pierre ons naar het zwembad. Het zwembad ligt vlak achter het appartement waarin we van Man mochten wonen en waar we samen zoveel plezier hebben gehad. Het is vreemd. Het voelt vreemd. Kunnen we ooit wennen aan een Phuket zonder Man?
Ron Krancher
Copyright by © Ronald E. Krancher (Scribent/Anthropologist/Sociologist of Non-Western Societies) Phuket, februari 2010
