Het is een best wel een paar uurtjes rijden vanaf Kingman. Om precies te zijn zeven. Natuurlijk probeerden we om zoveel mogelijk route 66 te volgen. Met de contouren van de Grand Canyon links van ons en de spoorlijn naar Santa Fe aan onze rechterkant, reden we naar Williams, waar we de 66 verlieten en via de 64 richting de ‘South Rim’ van de Grand Canyon reden. Het was niet het doel van de dag. Ons doel was om voor donker de Marble Canyon Lodge te bereiken, daar te overnachten en de volgende ochtend vroeg naar Jacob Lake te rijden en daar de ‘North Rim’ van de Grand Canyon te bezoeken.
De eerste keer dat we er kwamen zochten we tevergeefs naar een meer. Er bleek geen meer te zijn bij Jacob Lake . We kwamen toen aanrijden vanaf Fredonia en werden nabij een gehucht met vermoedelijk zo’n twintig inwoners, waarvan één inwoner de sheriff en een andere inwoner de rechter van de negorij leek te zijn, bekeurd wegens te hard rijden. Met loeiende sirene werden we aan de kant gezet. Uit de politieauto stapte een sheriff zoals je die ook in de typisch Amerikaanse roadmovies ziet. Stetson op en een joekel van een 45-er hangend aan zijn riem. Ja, voor ons stond ‘Dirty Harry’. Het scheen dat ik zeventig had gereden waar vijfenveertig was toegestaan. Ik sputterde nog tegen dat het waarschijnlijk kwam door de cruisecontrol, die heuvelaf z’n remmende functie niet goed had uitgevoerd, maar ‘Dirty Harry’ pareerde dat met: “Sorry meneer ( hij was beleefd), ik betrapte u bij een snelheid van zeventig miles per uur… heuvelop.” Ik durfde hem niet te vragen om dat te bewijzen. Zeventig schijnt daar een geluksgetal te zijn, want mijn boete bleek zeventig dollar te bedragen. Als ik het er niet mee eens was, dan kon ik in beroep gaan bij rechter Black. Hij zei dat op een toon waarbij ik dacht: “Laat maar. Kansloos.”
De noordkant van de Grand Canyon is veel dramatischer dan de zuidkant. Het is ook een stuk moeilijker te bereiken, maar je krijgt wel veel terug voor die moeite. Morgen gaan we dus weer eens naar de ‘North Rim’, maar vandaag slapen we in de ‘Marble Canyon Lodge’, een plek waar we regelmatig naar terugkeren. Het ligt niet alleen een uurtje rijden van de ‘North Rim’, maar het is ook de plek van waaruit je naar ‘Lees Ferry’ gaat, de toegang tot Marble Canyon. Aan het begin van Marble Canyon staat een huisje waar de eerste pioniers hebben gewoond, en er is ook een grafveldje, waar het grootste deel van de pioneersfamilie (de Johnson’s) begraven ligt. De meeste kinderen waren in een tijdsbestek van een paar weken gestorven. Waaraan?
Verderop in de canyon is een lege corral, en daarna is er alleen nog de verbluffende schoonheid van de natuur. Tussen de hoge marmer gekleurde wanden loopt een ondiep beekje, waar de herten, coyote en poema’s komen drinken. Ze laten allemaal keurig hun pootafdrukken achter in de zanderige oever. En met een beetje geluk zweeft boven je hoofd een adelaar of een condor. Je kan er heerlijk alleen zijn. Dat is de magie van Marble Canyon.
Vanaf route 64 draaiden we dus ‘de 89’ op richting de Marble Canyon Lodge. ‘De 89’ leek wel de ‘Navajo Crossroad to Manitou’, of om meer in deze tijd te blijven: ‘de Kruisweg naar God’. Ik heb nog nooit zoveel kruizen van verongelukte weggebruikers langs een weg gezien als langs deze weg, en Hitty en ik rijden ook regelmatig in Frankrijk en Spanje, waar men ook wel ‘de kortste weg naar God’ kent.
Aan het begin van ‘de 89’ staat: “Lichten aan. Overdag en ‘s nachts”. Deze indringende waarschuwing is daar niet alleen aangebracht voor een stel ‘domme loempia’s’. Hoeveel mensen er precies zijn verongelukt weet ik niet, maar de regelmatig terugkerende bosjes van twee en drie kruizen aan de kant van de weg, suggeren een hele stam.
Het is een mooie weg. Het voert je langs prachtige rode rotsen, en links en rechts van de weg zie je loslopende paarden. Vooral als de late zon de bergen verlicht gloeien ze prachtig rood op. Het is diezelfde late zon, die met z’n lage stand de ons tegemoet komende automobilisten verblind. Ik hield m’n tegenliggers goed in de gaten. Ik besefte donders goed waarom het hier de kortste weg naar Manitou is.
Ron Krancher
Copyright © Ronald E. Krancher (Scribent/Antropoloog/Niet-Westers Socioloog) Marble Canyon Lodge (USA), November 2010.
