Ik had hem opgepakt toen we hem tegenkwamen op onze weg naar Barb en Joe. Het schemerde al en we waren hem bijna voorbij gelopen. Hij lag op straat en we vroegen ons in eerste instantie af of hij door een auto was geplet. Dat bleek niet het geval te zijn want hij was nog puntgaaf, ongeveer veertig centimeter lang en ruim een duim dik. Omdat ik dacht dat hij dood was pakte ik hem op bij zijn staart en hield hem omhoog om hem eens goed te bekijken. Zo vaak krijg je namelijk niet de kans om een ratelslang van heel dichtbij te observeren, ook al was het een dood jonkie. Ik hield hem tussen mijn duim en wijsvinger omhoog en voelde: “Bzzzzzzzt”. Van schrik liet ik hem vallen.
Nadat Hitty en ik hem een tijdje hadden bekeken kwamen we tot de conclusie dat hij toch echt dood was en dat ik me dat trillende gevoel moest hebben verbeeld. Ik pakte hem dus weer bij zijn staart en droeg hem naar een bosje langs de weg. Daar zou hij niet worden platgereden en kon hij misschien nog als maaltijd dienen voor een roofvogel of coyote. Voordat ik de struik had bereikt voelde ik tussen mijn vingertoppen weer het trillen van zijn ratel, ongeveer vergelijkbaar met het trillen van een gsm. Hij leek me te waarschuwen. “Nu heel snel loslaten of ik draai me om, haak mijn tanden in je en loos al mijn gif in je aderen,” leek hij met zijn trillen te zeggen. Natuurlijk liet ik los. Hij viel in de struik en deed daar weer alsof hij dood was.
Ik weet niet of het waar is, maar Art en Joe vertelden me dat een jonge ratelslang bij een beet zijn hele voorraad gif leegspuit, terwijl een volwassen ratelslang dat gedoseerd doet. De kans dat je sterft door de beet van een jonge ratelslang is daarom vele malen groter dan de kans dat je sterft door de (gedoseerde) beet van een volwassen exemplaar. Of hun informatie klopt of niet; ik ben hoe dan ook een ongelooflijke geluksvogel. Ik heb een ratelslang bij zijn staart vastgehouden, heb het sensationele gevoel van zijn trillende ratel tussen mijn vingers leren kennen en het mooiste is dat ik die domme actie heb overleefd.
Ron Krancher (Tombstone, November 2014)
