Roken is ongezond

Er is iets vreemds aan onze slaapkamer in het hotel in SoE, West-Timor. Links heb je de deur van de wc en rechts is de deur van de badkamer. Daar tussenin bevinden zich de lichtknoppen. En natuurlijk is de rechter lichtknop voor de wc die links is en de linker lichtknop voor de rechts gelegen badkamer. Zelfs ik maak het thuis niet zo bont, alhoewel de spijkers in de deur van de badkamer bestemd voor de handdoeken en de slip me erg bekend voorkomen. Ik besef dat ik in die zin behoorlijk Aziatisch ben. In de badkamer bevindt zich een bellenblazer. Je spuugt het schuim van de tandpasta in het fonteintje en een meter verder komt het bellen blazend uit een gat in de muur en vervolgt zijn weg over de badkamer vloer. Praktisch zoals ik kan zijn (ik herinner maar even aan de twee spijkers in de badkamerdeur bij ons thuis), bedacht ik me dat ik dan net zo goed de boel meteen op die plek kon uitspugen, maar bedacht me daarna op tijd dat het natuurlijk veel minder leuk zou zijn dan het blazen van een bel via het fonteintje.

De wc is een fenomeen op zich. De pot is een normale troon, zoals wij die ook kennen en functioneert zoals het hoort. Ik gooi er ex-voedsel in en het ding voert het af. In plaats van de ouderwetse botol-cebok, hebben ze hier een kont-douche en ook die functioneert prima. Toch is er iets geks aan de plee en het duurde toch nog een dag voordat ik doorhad wat er zo vreemd aan was. Het bleek dat het slot omgekeerd in de deur was gezet of dat de deur verkeerd om in de sponning was geplaatst. In ieder geval kon de wc niet van binnen op slot worden gedaan, maar wel van buiten. Zie je voor je wat er dan allemaal mis kan gaan. Stel je voor dat een Indonesisch gezinnetje haar intrek neemt in de kamer. Man, vrouw en een kindje van drie, dat behoorlijk nakal (ondeugend) is en eigenlijk al vanaf de geboorte nooit wilde luisteren. De man is in SoE omdat zijn bedrijf er een vergadering heeft gepland. Omdat de kamer toch al door het bedrijf was betaald nam hij zijn vrouw en kind mee op zijn dienstreis. Met een “dag… tot vanavond”, vertrok hij. Zijn van het ene been op het andere been huppende vrouw draaide na zijn vertrek de kamerdeur op slot en haastte zich naar de wc. Ze moest al veel eerder, maar hij wilde onderweg niet stoppen omdat ze toch al bijna bij het hotel waren. Op haar weg naar de wc griste ze haar gsm van tafel en eenmaal op de pot ging ze er eens goed voor zitten. Ze had al heel lang niet met Adinda gebeld en dat had ze die ochtend wel beloofd te zullen doen. Dit was een goed moment. Terwijl zij op de troon zat keek de kleine ondeugd naar een kinderprogramma. Sponge Bob was op tv en ze had het volume lekker hard gezet voor de kleine vent. Terwijl ze net met Adinda besprak hoe leuk die nieuwe schoenen haar stonden, hoorde ze klik. Even dacht ze dat ze tijdens het verzitten met haar nieuwe schoen op een kakkerlak was gaan staan, maar meteen daarna besefte ze dat het de klik was van het slot van de deur. Ze wilde opspringen, maar haar linker been en linker bil sliepen. Ze liep als een half-verlamde (feitelijk was ze dat ook) naar de deur en draaide aan het slot. Aduh (kreet van verbazing of ontzetting; ‘lòh’ roepen mag ook), op slot! Ze klopte met haar knokkel tegen de deur. De kleine ‘nakal’, toch al niet gewend om te luisteren, negeerde haar volkomen en liep weer naar zijn plaats voor de tv. Na een tijdje te hebben geklopt ging ze bonzen. Ze ramde met haar vuist tegen de deur en beval de ondeugende kleine opdonder om de deur te openen. Maar ja, de kleine vent was niet gewend om naar haar te luisteren, dus waarom vandaag wel. Wanhopig riep ze in de telefoon naar haar vriendin Adinda, dat ze het telefoonnummer van het hotel moest opzoeken en de receptie moest vragen om voor haar de deur te openen. Adinda hielp haar vriendin uit de nood. Ze belde de receptie van het hotel en de man achter de desk zou meteen alles regelen. Na vijftien minuten was er nog niets gebeurd en ze belde weer met Adinda en vroeg haar om nog een keer naar de receptie te bellen voor hulp. Haar kamernummer was 112, benar (werkelijk waar) 1-1-2, en dat was toch niet zo moeilijk om te onthouden in tijden van nood. Adinda belde weer de receptie van het hotel. Het antwoord was niet verrassend: “Aduh, lupa!” Ze waren het vergeten, maar zouden direct naar de kamer gaan. “Welk nummer ook al weer? O ja, 1-1-2.” Terwijl Adinda haar vriendin vertelde dat er hulp onderweg was, begon de kleine vent zich te vervelen. Sponge Bob was even weg en er was reclame op tv. Op de kamerdeur werd gebonsd. Men kon er niet in omdat de sleutel nog in het slot zat en de deur van binnenuit op slot was gedraaid. Ook op de wc deur werd gebonsd en tegelijkertijd, hoe dom kan je zijn, met luide stem gedreigd dat de kleine ‘nakal’ een pak voor zijn broek zou krijgen. Terwijl op tv de reclame voor Ovomaltine vertelde dat je kind daar veel meer energie van zou krijgen, drentelde de kleine ‘nakal’ naar de tafel en pakte de aansteker die boven op het pakje sigaretten lag.

Ron Krancher

Copyright © by Ronald E. Krancher (Scribent/Writer/Anthropologist/Non-Western Sociologist) SoE, West-Timor. March 9, 2012.