Ik kon hem nauwelijks verstaan. Zoals de meeste cowboys sprak hij met dat typisch lijzige zuiderlijke accent. Hij was al aardig aangeschoten en moest zich aan de bar vasthouden om niet om te vallen. Hij zag dat trouwens iets anders. Hij probeerde, volgens eigen zeggen, de bar om te trekken maar die bleek volgens hem van uitzonderlijke kwaliteit te zijn. Van “Real Southern Oak.”
Het was op een zaterdagavond en dan speelt er altijd een band in de ‘Crystal Palace’, de fameuze kroeg in Tombstone, Arizona. Zo’n band bestaat meestal uit een pianist, bassist, gitarist, violist en een zanger of zangeres. Uiteraard spelen ze ‘Western Music’. Nummers zoals ‘Seven Spanish Angels’, ‘The Devil Came To Georgia’ en ‘Angel flying to close to the ground’. Eigenlijk hadden we het over niets speciaals. We wisselden gewoon een beetje oppervlakkigheden uit en dronken ons biertje van de tap. Wanneer het barmeisje in onze buurt kwam serveren of ons met haar zangerige stem vroeg of we nog iets nodig hadden viel er een plezierige stilte. Na haar “You’re fine Honey?” hing m’n ‘maat’ nog iets meer aan de bar, trok zichzelf daarna richting het barmeisje en zei terwijl hij haar niet in de ogen keek: “Thank you Sugar. I’m fine. Thank you…ouh.” Hij leek te zijn afgedaald in haar canyon en er te zijn verdwaald. Slechts een klein deel van haar forse boezem was ingesnoerd in een bustier. De rest van het vlees hield zich krampachtig vast aan de metalen rand van de met kant afgewerkte bustehouder en vormde een diepe kloof. Haar tepels waren net niet zichtbaar en konden zich, zo leek het, nog maar net staande houden. Hoe ik dit weet?
Het barmeisje genoot duidelijk van alle aandacht. Om de bestellingen beter te verstaan boog ze zich nog dieper voorover. Toen ik zei dat we nog niets nodig hadden zei ze: “Just give me a howl, baby.” Hierna liep ze weer naar het midden van de lange bar om daar de grote glazen vol te tappen met het goudgele bier. Niet met twee vingers schuim zoals wij in Nederland gewend zijn, maar tot de top gevuld met schuimloos bier. Mijn neefje uit Amerika bestelde een keer in Nederland een biertje. “Een grote of een kleine,” vroeg de man achter de tap. Mijn neefje dacht op z’n Amerikaans en had geen zin een grote pul, dus bestelde hij een ‘kleintje pils’. Hij dacht dat het een halve pul zou zijn, maar tot zijn verontwaardiging kreeg hij een heel klein glas gevuld met bier, dat daarbij ook nog eens voor een groot deel uit schuim bestond. Zoiets hoef je in Amerika niet te flikken. Het barmeisje met de ‘big boobies’ zorgde dat de tap zoveel mogelijk open bleef staan. De drank vloeide rijkelijk. En om de aandacht van het mannelijke deel van de bar vast te houden, riep ze regelmatig en luid, daarbij haar volle boezem vooruit stekend en er mee naar de openstaande buitendeur wijzend: “Come on guys, close that damn’ door. It’s getting nippy.” Nadat ze weer eens de aandacht op haar nauwelijks verborgen tepels had gevestigd, draaide mijn buurman zich met een verre hemelse blik naar me toe, liet de bar los en zakte naar de grond. Willy Nelson zong het al: “My heroes will always be cowboys.”
Ron Krancher
Copyright (C) by Ronald E. Krancher (Scribent/Antropoloog/Niet-Westers Socioloog) Tombstone, December 2009.
