Hongerig en moe stapten we het restaurantje binnen. Achterin was nog plaats en we ploften neer op de banken. Het leek wel op een restauratiewagon van de ‘kereta api’ naar Tasikmalaya. Twee treinbanken met daar tussenin een smalle langwerpige tafel. Gedeng…gedeng deed mijn maag, gewend als het is aan reisvoer. Bus, trein, vliegtuig of stalletje langs de weg? Het maakt mijn maag niets uit. Mijn darmen daarentegen zijn zwakkelingen. Dunne- en dikke darm zijn zo van slag. Een verkeerd mosseltje en ja hoor daar lopen ze al leeg. Het zou fijn zijn als mijn maag en darmen hun functie beter op elkaar zouden afstemmen.
De mevrouw die de trassi door de nasi goreng schepte had al direct door dat ik honger had. Waarschijnlijk kwam dat door de woorden “Lapar Bu! (ik heb honger mevrouw),” die ik haar in het voorbijgaan toefluisterde. Ze lachte me toe en ging zo leek het met nog meer energie te werk.
Ze zette twee volle borden neer voor Hitty en mij en een half gevuld bord voor Ish. “Terima kasih, Bu,” murmelde ik en schepte m’n lepel vol.
“Pedis Bu?” vroeg ik haar. “Is het heet?”
“Nga,” antwoordde ze in haar Javaanse dialect. “Nee.”
En terwijl ik gulzig zoals ik ben de hap in m’n mond schoof voegde ze er in één adem aan toe: “Pedas!”
Even heet… maar een ander woord.
Ron Krancher
Copyright © by Ronald E. Krancher (Scribent / Anthropologist / Sociologist of Non-Western Societies) Weesp, September 2009.
