Na het beëindigen van zijn carrière als filmcowboy verzorgde Roy Rogers zijn paard Trigger alsof het z’n kind was. Hij vertroetelde hem tot zijn dood, en zelfs daarna. Het beroemdste paard van Hollywood werd na zijn dood opgezet en vulde een groot gedeelte van het Roy Rogers Museum in Apple Valley. Jarenlang stond Trigger op zijn prominente plek in het museum. Steigerend. Opgezet. Volgestopt met watten en kunststoffen.
Eens galoppeerde Trigger over de goudgele prairies en joeg hij samen met zijn baas achter veedieven aan of probeerde hij met z’n mooiste draf een knappe merrie te verleiden. Hij had veel succes bij de meiden. Ze wilden maar wat graag omgaan met zo’n beroemde filmheld. Na een zwoele blik en een korte beweging met zijn hoofd vielen ze als een blok voor zijn charmes. Zelfs op zijn dertigste kon hij nog jonge merries verleiden. Tot die fatale dag. Hij voelde zich ‘s ochtends al niet lekker en tegen de avond was hij alleen maar erg moe. Hij wilde liggen en nooit meer opstaan.
Er kwamen steeds minder bezoekers naar het museum en het motvrij houden van Trigger kostte een vermogen. Het jarenlang op de achterbenen staan eiste ook steeds meer zijn tol. De zwaartekracht begon te winnen. Een renovatie zou te veel gaan kosten en dus restte er nog slechts één mogelijkheid. Voor ruim twee ton verwisselde Trigger van eigenaar. Ik heb geen idee wat zijn toekomst zal zijn. Komt hij weer in een museum te staan? Gaat hij ergens voor een bankgebouw of benzinestation klanten lokken? Of, zal hij zich nuttig maken als kermispaard; rondjes draaiend in een carrousel, met voor zich de prachtige ronde billen van een houten merrie die doet alsof ze wegrent, maar al lang is gevallen voor zijn zwoele blik.
Ron Krancher
Copyright © by Ronald E. Krancher (Scribent/Anthropologist/Sociologist of Non-Western Societies) Weesp Juli 2010.
