The Sahara

The Sahara Las Vegas - Krancher dot ComThe Sahara. Een van de oudste hotels in Las Vegas. Om die reden (en omdat het er niet zo godsgruwelijk duur was als in de meeste andere hotels) kozen we er voor om hier onze intrek te nemen. The Sahara, de glimmende neon kolos, gelegen aan het einde van de glimmende neon weg, genaamd The Strip.

Schreeuwerige reclameborden vertelden ons waar Wayne Newton zou gaan optreden. Wie? Ja…, Wayne Newton en gek genoeg weet ik wie hij is. Ik draag wel meer, doorgaans nutteloze, informatie met me mee. In ieder geval kon Art, onze in Californië wonende neef, het waarderen dat ik zijn idool kende en probeerde hij me enthousiast te krijgen voor een concert. Dát is hem niet gelukt.

Die eerste keer in Las Vegas was vooral geweldig omdat Ish ook met ons mee was. Ze was toen een jaar of zestien. Op de grens naar Nevada staat een grote ‘Roller Coaster’ en Ish en ik besloten dat we er toch echt een ritje mee moesten maken; vooral omdat we zagen dat het ding hoog uittorende boven de omringende gebouwen en op z’n weg naar beneden ook nog eens een tunnel in vloog. Samen beleefden we weer onze ‘Eftelingtocht’ van zo’n tien jaar daarvoor, toen ze met wapperende haren naast me in het rammelende karretje zat. De rit beviel ons zo goed, dat we er nog een tweede aanknoopten. Wéér gierend de tunnel in.

We wandelden samen door het glimmende paradijs. Van attractie naar attractie. Langs Treasure Island, New York-New York, Excalibur, The Mirage, Golden Nugget, La Venetia, Circus-Circus en noem ze maar op. Bling bling. Maar waar ik het een glimmend paradijs noem  ( ook maar voor één á twee avonden) wordt het vaak voor velen een glimmende hel, wanneer ze berooid op het vliegtuig stappen. Terug naar huis. Als ze dat niet ook hebben vergokt. Een illusie armer. Snelle rijkdom was niet hun deel geworden. Dat zal ook mij niet gebeuren want…, ik ben geen gokker. Ik zal daarom om die reden nooit berooid Las Vegas hoeven te verlaten.

Het blijft een vreemd volkje, die Amerikanen. Toen Hitty en ik – ‘top down and sunglasses on’ – de keer daarop met een cabriolet langs ‘New York-New York’ reden, sprong een met camera gewapende vrouw voor de auto en begon uitgebreid foto’s van ons te maken. Na haar bedankje konden we weer doorrijden. Ze vroeg nog net niet om een handtekening. Waarschijnlijk omdat ze vond dat we, als ‘beroemdheid’ zijnde, toch al prettig hadden meegewerkt.

Ook deze keer namen we onze intrek in The Sahara. Heerlijk vertrouwd. En de derde keer weer, want het begon al een beetje op thuiskomen te lijken. Rijdend langs het schreeuwerige affiche van Wayne Newton, de aankondigingen van Siegfried and Roy en de kleine trouwkapel passerend waar menigeen z’n overhaaste jawoord uitsprak, reden we ‘top down’ over ‘The Strip’.

Op weg naar ons thuis in Las Vegas.

Op weg naar ‘The Sahara’.

Ron Krancher

Copyright © by Ronald E. Krancher (Scribent/Anthropologist/Non-Western Sociologist) Weesp 2008