We zitten in Jakarta, bij Eddy en Nanny. Het is half vijf en ik ben al wakker. De vorige dag voelde ik me grieperig en ik ben met twee paracetamolletjes naar bed gegaan. Maar op een gegeven moment ben je, hoe ziek ook, uitgeslapen.
Wat doe je als je om half vier ‘s ochtends wakker wordt? Je gaat eerst liggen wachten totdat het half vijf is en dan stap je toch echt je bed uit. Tot die tijd, in bed wachtend op een hernieuwde slaapaanval, worden mijn hersens opgestart en produceert mijn overactieve geest onder andere het volgende:
Ed en Nan hebben bedienden en één daarvan heet Yanti. Yanti kookt en verzorgt het huis. In mijn slaap/waakstand ontvouwde zich de volgende situatie, waarvan ik me bewust ben dat het met het verstrijken der jaren meer en meer aan kracht zal verliezen. Zo het al kracht heeft.
Ed komt ‘s ochtends fris geschoren de trap af en loopt de keuken binnen, waar Yanti al de koffie heeft klaarstaan. Dan ontrolt zich de volgende dialoog, die meer aan waarde wint als je het vertaalt:
Ed: “Ah, kopi! Selamat pagi, pagi ini, nonya Yanti”
Yanti: “Selamat pagi tuan Ed.”
Vertaling:
Ed: “Ha, daar is de koffie! Goeie morgen, deze morgen, juffrouw Jannie.”
Yantie: “Goeie ‘s morgens meneer Edgar.”
Als je nooit iets hebt gehad met de serie Debiteuren-Crediteuren, vergeet dan dit stukje. Ik word er niet boos om. Ik, in ieder geval, lag op deze vroege ochtend… in een deuk om mezelf.
Ron Krancher
Copyright © by Ronald E. Krancher (Scribent/Anthropologist/Non-Western Sociologist) Jakarta, February 2009
Ik zie tegenwoordig Yanti maar erg weinig ‘s ochtend vroeg. Ben al erg vroeg de deur uit voordat Yanti binnen komt. Op zaterdag en feestdagen echter zie ik Yanti ook ‘s ochtends en dan mogen we elkaar selamat pagi toewensen. Toch is dat nu anders vergeleken met de tijd voor februari (de tijd voordat Ron en Hitty kwamen logeren). Allemaal vanwege de vroege ochtend gedachten spinsels van Ron. Dat zit als volgt!!! Voordat ik namelijk “selamat pagi Yanti” uit mijn strot krijg, ontspint zich een compleet visueel beeld in mijn hoofd van een debiteuren-crediteuren ochtend ritueel. Echter, nu met Yanti en mezelf in de hoofdrol. En voordat ik Yanti dan vervolgens kan begroeten begin ik (vanwege dit beeld) al te lachen waardoor “selamat pagi Yanti” wel erg hakkelend en half lachend uit mijn mond komt. Yanti ietwat in de war, begint ook lachend terug te groeten. Uiteindelijk moeten we beide lachen. (Alleen Yanti weet nog steeds niet waarom.)Dank je wel hiervoor Ron!! Ik denk dat ik dit positief bedoel, ben daar alleen nog niet helemaal zeker van.