Ze hebben nu bijna een onweerswolkenblauwe kleur. Wat begon als ietwat grijs veranderde binnen vierentwintig uur in onweerswolkenblauw blauw. Zo naast elkaar gezet lijken ze wel een tweeling. Alhoewel er links toch duidelijk ook heldere plekken zijn op dezelfde hoogte als waar rechts, tussen het blauw, juist rodere plekken de nagel verder inkleuren. Hoe dan ook: in het donker lijken ze zelfs licht te geven.
Ik heb weer eens getennist en dat ging geweldig. Vier van de zes wedstrijden gewonnen. De vijfenzestig-plussers maakten geen kans. Samen met ‘mon ami’ Marcel, ook al zo’n non-frequente tennisser, deed ik mee aan het Weesper Zomertoernooi. We deden echt onze stinkende best totdat we er achter kwamen dat de behaalde punten niet werden genoteerd, laat staan opgeteld. Een eerste, tweede, derde of poedelprijs ontbrak en dus zouden we slechts voor de eer moeten spelen. Een eer die we vele jaren geleden al verloren.
Na vier partijen genoten we van de lunch en nog twee partijen later konden we aanschuiven voor de barbecue (vaak afgekort met BBQ en daarom ook vaak foutief geschreven). Met een witbiertje in de hand gezellig met elkaar pratend over de geslaagde en minder geslaagde potjes en wachtend op het gegrilde stuk koe, varken of kip, werd ik door mede-clublid Rob gestrikt om mee te doen met de WTC Clubkampioenschappen. Holy Crap! Samen zijn we goed voor niveau achttien. Dat is negen per persoon. Tien bestaat niet en één is het hoogst haalbare.
Rob mailde me dat we voor die tijd een paar keer zullen moeten oefenen. Hoeveel jaar, Rob? Hij moet gedacht hebben dat hij een kans op de finale kon maken wanneer hij samen zou spelen met een clublid dat op het punt staat een gouden horloge te krijgen voor z’n veertig jarig lidmaatschap. Jammer Rob, verkeerd gedacht. Ga rustig je vakantie plannen!
Na op het Weesper Zomertoernooi vier uur lang als een dwaas op elke bal te hebben gelopen bleek dat m’n grote tenen, links én rechts, in de schoenen waren afgekneld geweest. Geholpen door m’n dagelijkse honderd milligram carbasalaatcalcium met lactose als hulpstof, kleurden ze van grijs naar blauw. De eerste dagen voelden ze aan als zijnde verdoofd omdat de afgeknelde zenuwen de pijn niet konden doorgeven aan m’n hersenen. Dat was wel weer een geluk bij een ongeluk.
Het toernooi begint over drie weken. Tegen die tijd sta ik klaar om weer op m’n oude niveau (!) tegen de ballen te meppen. Althans… als m’n nagels dan nog aan de tenen zitten want de huidige kleur van ‘the blue twins’ stemt me niet echt vrolijk.
Ron Krancher
Copyright © by Ronald E. Krancher (Scribent/Anthropologist/Sociologist of Non-Western Societies) Weesp, July 2009.
