The Hurricane

Ooit was er een bokser met de bijnaam ‘the Hurricane’. Hij overviel z’n tegenstander vanaf de eerste minuut en gaf hem geen tijd om op adem te komen. Hij bleef op hem beuken totdat de eerste ronde er op zat. En wanneer de tweede ronde begon en de tegenstander nauwelijks de tijd had gehad om op adem te komen, sloeg ‘the Hurricane’ weer als eerste toe door de tegenstander de schaars opgezogen lucht meteen weer te ontnemen. Meestal was één dreun op de juiste plek voldoende om de tegenstander weer naar lucht te laten happen.

Ik zat in het vooronder van de Hurricane, Gerrit’s speedboot. Ik zocht m’n camera om dit uitje vast te leggen voor het nageslacht. We voeren over een vlakke zee, zo leek het, en waren op weg naar het eilandje Koh He. Samen met Lim, z’n zoon en een vriend, die over waren gekomen uit Australië, gingen we een paar dagen varen en zouden in een resort op het eiland overnachten. Ik had de camera net gevonden toen Gerrit de drie gashendels open schoof. Per direct werd ik richting plafond geschoten. Met eenzelfde snelheid werd ik weer teruggekwakt en landde op m’n linkerzij. Vloekend kroop ik op m’n knieën en voor ik het besefte maakte ik dezelfde tocht nog eens. Weer landde ik op m’n linkerheup. Zelfde botje. Tuimelend en vliegend (een gave die ik voordien niet bezat) bereikte ik de trap naar het dek. Ik wist mezelf omhoog te werken en door het luik in de kuip te kruipen. Ik keek om me heen en zag alleen maar genietende mensen. Ze hadden niet veel gemerkt van mijn strijd tegen de zwaartekracht. Ze voerden hun eigen strijd om zich staande te houden op het dansende dek. Een uur later mocht Hitty eenzelfde strijd voeren, toen ze in het vooronder was en de drie Mariners op snelheid werden gebracht, voordat ze kans had gezien om terug aan dek te komen. Ze stuiterde als een ‘bouncing ball’ op en neer.

Allen-in-hurricane De motoren draaiden bijna op volle toeren. De drie Mariner 250 motoren zijn goed voor een snelheid van éénenveertig knopen, zo’n achtenzeventig kilometer per uur. Met hoge snelheid ketsten we over de Thaise golven bij Phuket. De zenuwen rond m’n heupbot gaven geen seintjes van pijn meer af. Daar was geen tijd voor. Ik voegde me bij de rest van het gezelschap en genoot ook met volle teugen van het ketsen van de boot op de golven en het balanceren op de benen tijdens de op en neer bewegingen. Een geweldige sensatie. Het is duidelijk dat er geen foto’s konden worden gemaakt van de rijzende en duikende neus van de Hurricane. Toen we niet meer recht tegen de golven in voeren en de boot niet meer danste, maar in plaats daarvan gladjes over het water scheerde, kon ik wel mooie hekfoto’s maken en konden we genieten van de schoonheid van de eilandjes die we passeerden. Weer een mooie dag in ‘paradise’.