Live on stage

Geen truc lukte hem. Zelfs de bekende bos bloemen die uit de mouw werd getoverd kwam er knullig uit. Hortend en stotend. Bloem na bloem. De duiven vlogen al onder zijn jas vandaan en het konijn had zich al een weg uit de hoed gevreten, voordat hij aan hun truc toe was. Eigenlijk was het enige dat goed was gelukt, de opkomst van de welgevormde assistente. Heupwiegend kwam ze vanachter de gordijnen het podium opgelopen. Schuddend met haar forse partij borsten en haar beste beentje voorzettend, zwaaide ze haar arm uit en prees hem aan. Applaus, dames en heren. Applaus.

Hij pakte een schaar vanaf het dienblad dat ze hem voorhield en knipte het lint door waarmee het andere konijn was vastgebonden aan de riem van haar jurkje. Natuurlijk knipte hij per ongeluk haar riempje door en het toch al korte jurkje zakte van haar billen. Toegegeven; het waren mooie billen en in die zin was de truc wel gelukt. Hierna toverde hij een pak kaarten uit haar decolleté en een muntstuk uit haar oor. Nadat ze om applaus had gevraagd liep ze van hem vandaan, een klap op haar kont rijker.

Het was pas halverwege de show en het mannelijke deel en ongetwijfeld ook een klein deel van het vrouwelijk deel van het publiek, wachtte met smart op de truc waarmee de goochelaar haar totale vleselijk bezit zou onthullen. Iedereen voelde dat het grote moment naderde. De truc der trucs. Maar in plaats van een stap naar voren deed de goochelaar een stap naar achteren. Hij stapte van haar vandaan. Zijn gezicht stond strak. Zijn ogen keken leeg de zaal in, terwijl de zaal vol verwachting terug keek. Ze lachten om elke mislukte truc en applaudisseerden op de maat van de schuddende borsten en billen.

Ik weet echt niet meer hoe de show eruit zag. Ik heb dus maar iets opgeschreven waarvan ik denk dat het in zijn show zal hebben gezeten. Het klopt dat geen enkele truc van hem lukte en het klopt ook dat zijn assistente bevallig was. Maar de show kan ik me niet meer herinneren. Wat ik nog wel weet is dat hij een stap naar achteren deed en met een schokje tien centimeter korter werd. Zo bleef hij even staan. Hierna volgde nog een schokje en weer werd hij iets kleiner. Zijn ogen keken leeg de zaal in en de zaal keek vol verwachting terug. Er werd gelachen en geapplaudisseerd. Hij deed het werkelijk heel knap; dat krimpen. Weer volgde een schokje en hij zakte het laatste stuk naar de grond, waar hij bleef zitten. De zaal lag krom van het lachen. Terwijl hij zo zat staarde hij nog één keer met lege ogen naar zijn publiek en viel vanuit zijn zittende positie achterover. Daar bleef hij liggen, met zijn hoofd verborgen achter het gordijn. Schuddend met haar forse partij borsten en haar beste beentje voorzettend, zwaaide ze haar arm uit en prees hem aan. Applaus, dames en heren. Applaus. En het publiek ging uit zijn dak. Ze lachten zich rot en applaudisseerden hun handen kapot om de grap die hij had uitgehaald.

Ik zag afgelopen week op tv een herhaling van de show van Tommy Cooper, waarbij hij op het podium een hartstilstand kreeg en stierf. Elk schokje waarmee hij kleiner werd, werd door gelach en applaus begeleid. Het publiek had niet door dat hij voor hun ogen stierf. Schok na schok verdween er een beetje leven uit de slechtste goochelaar ter wereld. Ik in ieder geval, zal deze sterfscène nooit meer vergeten. De bizarre laatste truc van Tommy Cooper.

Ron Krancher

Copyright © by Ronald E. Krancher (Scribent/Antropoloog/Niet-Westers Socioloog)

Nerja, maart 2011.