Terreur.

Worden jullie ook zo doodziek van dat bombardement aan Viagra reclamemail, dat je inbox nodeloos vult. Ik wel. Dit duurt nu al jaren en ik weet niet hoe ik het kan stoppen. Ja, met doodgaan, maar er moeten toch ook andere methoden zijn? De terreur startte toen ik vijftig werd. Ergens op deze aardkloot is een databank met vijftig-plus-gegevens, waar viagraverkopers en uitvaartbedrijven zich aan te goed doen.

In het begin kaatste ik de berichten terug. Retour afzender. Niet te bezorgen. Opzouten. Tegenwoordig druk ik, lam geslagen, alleen nog maar op delete. En zelfs dat deleten lijkt wel langzamer te gaan dan gebruikelijk. Treiterend lang duurt het voor je de ongewilde boodschap ziet verdwijnen. Frustrerend is het om te weten dat je dezelfde boodschappen één of twee dagen later wéér moet verwijderen.

Er was eens een wijs persoon die zei: “If you can’t beat them, join them”! Klinkt wijs, maar is o zo dom. Ik kom nu al stijf m’n bed uit. Het uitvaartcentrum plezieren gaat ook maar één keer. Ik geef het op en wacht tot er viagra-reclame-delete-software op de markt komt. Ik ben alleen bang dat ik dát moment niet meer mee zal maken. Ik hoor de kraaien al lachen.

Ron Krancher

Copyright © by Ronald E. Krancher (Scribent/Anthropologist/Non-Western Sociologist) Weesp 2008