(1997: Zicht op Mount Everest en Kanchenjunga)
In 1997 reisden we vanuit Kathmandu (Nepal), via de Terai, naar Darjeeling (India); het stadje aan de voet van de Himalaya dat bekend is om z’n theeplantages, de ‘Toy train’ en natuurlijk Tiger Hill, waarvandaan je bij helder weer een geweldig uitzicht hebt op Mount Everest en Kanchenjunga.
We kwamen laat in de middag aan en liepen door de kleine en steil oplopende straatjes van Darjeeling naar het hoogste punt van het dorp. Daar vonden we een kamer in een leuk hotelletje dat speciaal voor mij, zo voelde het althans, was uitgerust met satelliet TV. Terwijl Hitty diep in slaap was keek ik die nacht naar de voetbalkraker Ajax – Feyenoord. In juichstemming kroop ik om drie uur onder de wol.
Om half vijf vroeg Hitty of ik mee ging naar Tiger Hill. Kansloos dus. Terwijl ik verder ronkte charterde Hitty, samen met wat andere reizigers, een jeep en reed via een smalle bergweg richting Tiger Hill. Het was er zo smal dat de jeeps elkaar niet of nauwelijks konden passeren, wat hen niet belette om het toch te proberen want ze hadden op het dashboard ter bescherming een beeldje van Shiva staan. En dus ging iedere inhaalpoging van: Hatsikidee… de dood of de gladiolen. Ze heeft hem stijfgevloekt en gedreigd, wanneer hij haar doodreed, met het verstieren van al zijn volgende levens. Dat hielp. Eenmaal boven kreeg ze door de zware bewolking helaas niet datgene te zien waarop ze had gehoopt; een mooie zonsopkomst boven Mount Everest en Kanchenjunga. We besloten dus om de volgende ochtend een nieuwe poging te wagen.
We stonden vroeg op, charterden samen met een paar andere reizigers een jeep en reden, na de chauffeur al op voorhand te hebben gewaarschuwd om normaal te rijden, hetzelfde smalle weggetje naar de top van Tiger Hill. Natuurlijk waren er onderweg enkele gekken die probeerden om ons in te halen, maar we dwongen de chauffeur om op het midden te blijven rijden en het getoeter te negeren. Eenmaal boven was het verder geduldig wachten op de zonsopgang en hopen dat er geen bewolking zou zijn. En koud dat het was!
Het werd een bijna wolkeloze zonsopgang en voor ons ontwaarden we de steeds helderder wordende contouren van Mount Everest en Kanchenjunga. Het was zo’n moment waarop je met open mond toekijkt hoe iets bijzonders zich voor je ogen ontvouwt. Om er zo dichtbij te mogen staan geeft een onbeschrijflijk goed gevoel.
Terwijl wij nog genoten van het uitzicht vertrokken de jeeps weer richting Darjeeling en toen onze jeep als laatste de terugtocht wilde aanvangen, besloten we om nog even van het schouwspel te genieten en daarna lopend terug te keren naar de bewoonde wereld. Ook dat werd een tocht om nooit te vergeten. Met rechts de toppen van Mount Everest en Kanchenjunga en links het dal met Darjeeling, liepen we in complete stilte, af en toe een huisje passerend, urenlang over een bergpad in de Himalaya. Goddelijk!
Ron Krancher
