Ze werd gewekt door het gerinkel van de bel. Ze had nog zo’n ouderwetse opwindwekker met een bel. Haar man had die ooit op een kleine markt in Tanzania gekocht. Het blikken wekkertje had bijna niets gekost. Achteraf bleek het een degelijke aankoop te zijn geweest. Het ding ging al twintig jaar mee. Het had haar echtgenoot overleefd en het zou waarschijnlijk ook haar overleven. Ze draaide zich deze keer niet nog eens lekker om. Daar had ze vandaag geen tijd voor. Ze rekte zich uit en trok haar onderbroek recht. Sinds ze bezig was met afgevallen zakte de onderbroek...
Continue reading...De vier componenten
“Wilt u even meekomen?” Hij hield een tas omhoog en keek Hitty streng aan. “Is dit uw tas?” Hitty knikte. “Loopt u even met me mee,” zei de strenge man. Het was een bevel, geen verzoek. Het klonk ook niet als een verzoek. De lange zwarte man liep Hitty voor naar een tafel aan het einde van de lopende band. Mag ik dat zeggen, zwarte man? In ieder geval liep hij naar de tafel, zette de tas erop en vroeg aan Hitty of hij de inhoud van de tas mocht bekijken. “Natuurlijk mag u dat,” zei Hitty, heel goed wetende...
Continue reading...Bernie en zijn monnik
We aten in een restaurant in de Bagan Vallei in Birma, en Bernie, een accentloos Engels sprekende Schot en gepensioneerd leraar Frans en geschiedenis, die vele jaren lang in Afrika had lesgegeven, kwam daar ook eten. Niet lang nadat hij was gearriveerd kwam hij bij onze tafel staan en vroeg in ‘stiff upper-lip English’ of we interessante tips voor hem hadden. Dat was duidelijk een smoes, maar hij was staande al grappig en onderhoudend dus nodigden we hem uit om bij ons te komen zitten. Bernie wilde graag gezelschap en dat vonden we best. Hij begon het eerste biertje in...
Continue reading...Sjonnie en Fluisterbroek
Tweede pinksterdag was een prachtige zonnige dag. We gingen aan het eind van de middag naar ‘s Graveland. Lekker wandelen. Daar liggen drie prachtige stukken bos van Natuurmonumenten. De ‘Buitenplaatsen’! We komen er graag. Zo’n twee keer per week zijn we er te vinden. ‘Honden aan de lijn’ staat er op het eerste bord dat een bezoeker bij de ingang tegenkomt. Iets verderop struikelde ik al over de eerste loslopende stront-machine. Een klein vadsig wit mormel. Een ondermaatse poedelachtige. De bazin van het vadsige in het rond dravende en achter kleine bosbewoners aanjagende mormel, stond aan de rand van de...
Continue reading...Roma
Zeventien jaar was Shah Jahan met haar getrouwd geweest. Mumtaz Mahal was zijn favoriete echtgenote. Ze schijnt heel mooi te zijn geweest. In 1629 stierf ze in het kraambed, bij de geboorte van hun veertiende (!) kind. Shah Jahan was ontroostbaar en liet voor haar een mausoleum bouwen. Na tweeëntwintig jaar was de klus geklaard en kon het lichaam van Mumtaz Mahal in het wit marmeren gebouw worden geplaatst. Het verhaal gaat dat Shah Jahan voor zichzelf eenzelfde mausoleum wilde laten bouwen, maar dan in zwart marmer. Voordat het zover kon komen werd hij door zijn zoon afgezet en opgesloten...
Continue reading...
