Ze hebben nu bijna een onweerswolkenblauwe kleur. Wat begon als ietwat grijs veranderde binnen vierentwintig uur in onweerswolkenblauw blauw. Zo naast elkaar gezet lijken ze wel een tweeling. Alhoewel er links toch duidelijk ook heldere plekken zijn op dezelfde hoogte als waar rechts, tussen het blauw, juist rodere plekken de nagel verder inkleuren. Hoe dan ook: in het donker lijken ze zelfs licht te geven. Ik heb weer eens getennist en dat ging geweldig. Vier van de zes wedstrijden gewonnen. De vijfenzestig-plussers maakten geen kans. Samen met ‘mon ami’ Marcel, ook al zo’n non-frequente tennisser, deed ik mee aan het Weesper...
Continue reading...Cesar (2/2)
(vervolg) Luierend aan het zwembad voelde ik onrust ontstaan bij een deel van de vrouwelijke zonaanbidders. De hoofden draaiden zich naar de ingang van de tuin. Je zag plotseling platte buikjes ontstaan en borsten werden opgestoken. Ook ik keek naar de ingang, want ik wilde wel ‘ns weten welke macht in staat was zo’n directe verandering van het vrouwelijk lichaam te bewerkstelligen. Een boom van een kerel, met halflang krullend haar, was de binnentuin ingelopen. Op z’n rug droeg hij een kleine rugzak en onder z’n arm twee surfplanken. De dames reageerden alsof ze een Griekse god zagen. Wat een onzin! Nader onderzoek leerde...
Continue reading...Cesar (1/2)
Heerlijk ontspannen lagen we aan de rand van het zwembad van Rose Guest House in Yogya. Yogyakarta is een rustpunt dat iedere reiziger wel kent. Na inspannende zweterige weken of maanden rondreizen heb je gewoon behoefte om jezelf eens te laten verwennen. Yogya is zo’n ‘verwenplek’. Rose heet eigenlijk geen Rose maar Rini. Ze is de spil van het gezin en van het bedrijf. Ze runt de boel. Ze heeft een prima zakelijk inzicht en een goede kijk op mensen. De met hun geld en bezit ‘flashende’ patsers worden door haar met egards behandeld. Ze weet ze met stijl financieel een poot...
Continue reading...We’ll meet again
Hoi ‘capo di capi’ zeiden we tegen tante Stien. “Hoe gaat het met u?” “Goed hoor! Maar ik ben wel erg moe!” “Hoezo dat,” vroegen we haar. “Ik heb de hele nacht gedanst!” schaterde ze. Met haar donkere zonnebril op zat ze in het midden van de kamer. Een meter verwijderd van het bureau waar al haar belangrijke zaken werden geregeld. Het bureau dat tegelijkertijd zicht bood op de straat. Zittend aan het bureau kon ze de buitenwereld in de gaten houden. “Het is al twee uur, waar blijven ze? Als ze maar voorzichtig zijn.” Kwart voor drie kwamen we...
Continue reading...Cambodja (2/2)
(vervolg) We dwaalden samen met Tod en Lisa een middag door de stad en vooral door de achteraf straatjes. Tod keek me ietwat meewarig aan toen ik hem vertelde dat we voor donker de steegjes uit moesten zijn. Er zijn teveel bendes en de politie -en legermacht is corrupt. Ondanks z’n scepsis luisterde hij toch naar me en zorgden we ervoor om voor donker weer bij het hotel te zijn. Onderweg maakten we een afspraak met een restauranthouder om in zijn tentje te gaan eten. Maar we moesten eerst naar het hotel om het stof van ons lijf te spoelen. Na...
Continue reading...
