Zo’n twintig jaar geleden reden we diverse keren met de auto Spanje rond. Onze rode cabriolet, van het merk Deux Chevaux, bracht op het hoogtepunt van z’n snelheid 130 kilometer per uur op de teller. Eigenlijk tikte de wijzer van het tellertje tegen het einde van de schaal. Om dat moment te bereiken had ons koetsje enkele kilometers aanloop nodig op de snelweg en eerlijk gezegd betwijfel ik de nauwkeurigheid van het meetinstrument. Maar we hadden veel plezier van de auto. Betrouwbaar en goedkoop. Steevast trokken we via Roncesvalles het land binnen. Roncesvalles is bekend van de slag tussen de Basken en Karel de...
Continue reading...Hoerááááá, we gaan vliegen!
Als het mooi weer is rijden we graag een rondje met de auto. Ook in de winter, met de kap dicht en de verwarming hoog. En een paar keer per jaar komen we zo in Vleuten terecht en bezoeken we Lotte en Luna. Lotte en Luna zijn de tweeling van Ed en Nan. De zusters van Loekie en Rik. Als ze niet bij de geboorte waren overleden zouden ze dit jaar negen zijn geworden. Een paar keer per jaar gaan we naar hun grafje, op onze tochtjes door de omgeving. Op hun grafje staan twee speelgoedvliegtuigjes, met elk een piloot. Pas de laatste keer...
Continue reading...Rubbertapper
“Ik wil later rubbertapper worden,” zei Ish en schraapte met een veiligheidsspeld in het dichtgeslibte kanaal waarlangs de rubber naar de halve kokosnoot werd geleid, dat als opvangbakje dienst deed. Het witte rubberstroompje kon weer vrij stromen en drupte in het bakje. IJverig ging Ish van boom naar boom. Overal even aan de boom pulkend en oude, gestolde rubberresten verwijderend. Het was de eerste keer dat we in een rubberplantage rondliepen. Het was in 1986, toen we op bezoek waren in Kota Tinggi, Zuid-Maleisie. Jolanda, een collega van Hitty, had ons uitgenodigd om eens langs te komen en toen we in de buurt waren gingen we...
Continue reading...The Sahara
The Sahara. Een van de oudste hotels in Las Vegas. Om die reden (en omdat het er niet zo godsgruwelijk duur was als in de meeste andere hotels) kozen we er voor om hier onze intrek te nemen. The Sahara, de glimmende neon kolos, gelegen aan het einde van de glimmende neon weg, genaamd The Strip. Schreeuwerige reclameborden vertelden ons waar Wayne Newton zou gaan optreden. Wie? Ja…, Wayne Newton en gek genoeg weet ik wie hij is. Ik draag wel meer, doorgaans nutteloze, informatie met me mee. In ieder geval kon Art, onze in Californië wonende neef, het waarderen dat ik zijn idool kende en...
Continue reading...Dubai
Ik zat op Dubai International Airport – met rechts, op ongeveer 50 centimeter, een biertje – op de laptop te rammelen. We kwamen net met de ‘Emirates’ aan uit Bangkok. Het was maandag 15 december, maar eigenlijk hadden we de 10e al moeten terugvliegen. Doordat het ‘gele kamp’ binnen de Thaise politiek het vliegveld van Bangkok bezet heeft gehouden konden we niet op de geplande datum vertrekken. Alles moest dus worden omgezet. Nadat het Thaise kantoor van de ‘Emirates’ twee dagen lang de telefoon niet op wilde nemen hebben we contact gezocht met kantoor Nederland, in Rotterdam. Een aardige mevrouw vertelde me dat alles in orde was...
Continue reading...
