Er was nauwelijks wind

Dit stukje schreef ik oktober 2009, naar aanleiding van een van de bezoekjes die we wekelijks brachten aan tante Yola Kouthoofd. Ze lag in ‘het Zonnehuis’ een verpleeghuis in Amstelveen.

“Dag tante, hoe gaat het nu met u?”
Zoals gewoonlijk werden we weer met een glimlach begroet. Alleen was het deze keer een nauwelijks waarneembare. We waren bij tante Yola op bezoek en toen bleek dat ze al een paar dagen koorts had. Ze lag in bed en zag er slecht uit. Ze had rode wangen van de koorts en haar voorhoofd gloeide.
Nauwelijks verstaanbaar zei ze met een trillende mond dat ze bang was.
“Waarvoor bent u dan bang,” vroeg ik haar.
“Voor de storm,” antwoordde ze.
Buiten scheen een oktoberzonnetje en er was nauwelijks wind.

Na een half uur bij haar te hebben gezeten en nadat ze wat tot rust was gekomen, beloofden we haar om de volgende dag terug te komen.
“Doe uw ogen maar dicht tante. We komen morgen weer terug.”
Eerst begreep ze ons niet en keek ze ons onrustig aan, maar na haar nogmaals te hebben beloofd dat we echt de volgende dag terug zouden komen deed ze haar ogen dicht en ging slapen.

Vandaag waren we dus weer bij haar.
Ze voelde nog koortsig aan, maar haar glimlach was breed toen ze ons haar kamer zag binnenstappen.
“Dag tante, hoe gaat het nu met u?” Hitty voelde tegelijkertijd haar voorhoofd.
“Iets beter,” zei tante met een nauwelijks verstaanbare stem. Haar mond trilde nog steeds bij het uitspreken van de woorden.
“Heeft u al gegeten?” vroeg Hitty.
“Ik wil niet meer eten en drinken. Ik wil alleen maar slapen,” antwoordde ze.
Hitty ging naast haar zitten en haalde een ‘Moesson’ uit haar tas. Een exemplaar uit juli 1983. Ze had het blad speciaal meegenomen om aan tante voor te lezen.
“Doe maar uw ogen dicht als u moe bent. Ik ga gewoon leuke stukjes uit de ‘Moesson’ aan u voorlezen. Wilt u dat ik dat doe?”
Weer die flauwe glimlach.
Terwijl Hitty voorlas deed tante haar ogen dicht en ontspande haar gezicht.
Wanneer Hitty klaar was met het voorlezen van een stukje en op zoek ging naar een nieuw leuk Indisch verhaaltje gingen haar ogen direct open en keek ze of we er nog waren.

Morgen, voordat ik Hitty bij haar werk afzet, gaan we nog even bij haar langs. Dat hebben we haar bij ons weggaan beloofd.
“Ga maar rustig slapen, tante. We komen morgen weer even bij u langs.”
Toen we wegliepen volgde ze ons met haar ogen.

Ron Krancher

Copyright © by Ronald E. Krancher.  Weesp, oktober 2009 (174)