India

De manier waarop ze het zei: “You’re not qualified!” Daarbij keek ze ons aan met die ‘Goa – je kan me m’n rug op – blik’ en wees ons de deur. We werden er gewoon uitgetrapt. Ze riep nog net niet: “Daar is de deur. Adios!” Hoe waren we in die situatie terecht gekomen? We waren gewoon op weg naar het strand. Rustig wandelend naar ons strandrestaurantje met de alvast voor ons klaar gezette luie stoelen. Een heerlijke plek. Onderuit hangend op de rotan stoelen, met een biertje in de hand, de hakken in het zand en de blik gericht...

Het Goa strand is een geweldig strand. Een heerlijk wilde zee om te kunnen bodysurfen en veel strandtentjes waar je in lekkere, luie tropische stoelen een koud biertje kan drinken. Goa ligt aan de Westkust van India, vlakbij Bombay oftewel Mumbai zoals de Indiër het graag genoemd ziet. Het heeft ook een redelijk leuk achterland, maar de focus ligt toch echt bij het strand. Hitty en ik hebben er een maand mogen luieren. We huurden er een appartement met een aparte zit/eetkamer, omdat we het gevoel wilden hebben dat we er woonden. Dat is gelukt. Het is een fijne plek....

Zeventien jaar was Shah Jahan met haar getrouwd geweest. Mumtaz Mahal was zijn favoriete echtgenote. Ze schijnt heel mooi te zijn geweest. In 1629 stierf ze in het kraambed, bij de geboorte van hun veertiende (!) kind. Shah Jahan was ontroostbaar en liet voor haar een mausoleum bouwen. Na tweeëntwintig jaar was de klus geklaard en kon het lichaam van Mumtaz Mahal in het wit marmeren gebouw worden geplaatst. Het verhaal gaat dat Shah Jahan voor zichzelf eenzelfde mausoleum wilde laten bouwen, maar dan in zwart marmer. Voordat het zover kon komen werd hij door zijn zoon afgezet en opgesloten...

“Voor je zie je de laatste Aziatische leeuwen! Er zijn er nog maar driehonderdzestig en ze leven allemaal hier, in Sasan Gir.” De gids zwaaide met z’n arm over het gebied. Daar voor ons, in het reservaat bij Sasan Gir, leefden dus de laatste Aziatische leeuwen. In Gujarat, West India. Eén epidemie en de Aziatische leeuw is uitgestorven. Alleen al het uitblijven van zo’n dodelijke epidemie is een godswonder in het van ziektes vergeven India. We hadden net een lange tocht door Rajastan achter de rug. Een tocht die ons langs steden voerde met prachtige namen als Jaipur, Jodhpur, Udaipur...

‘s Middags verheugden we ons al op het tochtje dat we de volgende dag zouden maken over de Ganges. Zittend op het dak van een huis ( stelt niets voor hoor, slechts één verdieping hoog) keken we die middag toe hoe bij een crematieplaats de lichamen werden aangedragen en ritueel werden verbrand. Af en toe dreven er ook eilanden vol bloemen langs. Dat bleken de lijken te zijn van degenen die niet worden gecremeerd; jonge kinderen en heilige mannen. Stijgt de ziel op vanuit de Ganges, dan kan de ziel direct opstijgen naar Nirvana, het hiernamaals, zo is het geloof. Zittend...