Indonesië

Zoektocht naar de Rafflesia

“We moeten één dezer dagen naar de Hortus!” “Een speciale reden?” vroeg ik. “De Rafflesia bloeit en dat moeten we toch echt een keer zien!” antwoordde Hitty enthousiast. Ondanks dat ik niet eens in staat ben om een paardenbloem van een boterbloem te onderscheiden begrijp ik waarom ze zo enthousiast was. De naar Thomas Stamford Raffles vernoemde bloem is uniek en uiterst zeldzaam. Het is de grootste bloem op aarde (kan een diameter krijgen van ruim een meter) en bloeit slechts een paar dagen. Persoonlijk vind ik het geen mooie bloem en bovendien is het ook een grote stinkerd, want...

Continue reading...

Bali 1983

Het was in 1983 dat we voor het eerst Bali bezochten. We begonnen onze reis in Jakarta en trokken over Java naar het tropische eiland waar velen ook nu nog van dromen, want regelmatig hoor je nog zeggen: Als we met pensioen zijn gaan we naar Bali. Die eerste keer volgden we ongeveer dezelfde route als de meeste rugzakreizigers bij het eerste bezoek aan Indonesië. Nog steeds is het de meest voor de hand liggende route die door ‘nieuwelingen’ wordt gevolgd om een stukje van Java te kunnen zien en daarna te genieten van een welverdiende zonvakantie op Bali. Alles...

Continue reading...

Djago

De huis- tuin- en keuken woerd joeg haar door de tuin. Eerst over de volle lengte richting de grote poort en daarna weer terug tot aan onze Indische veranda. Vervolgens in en uit de vijver, onder de tuinbank door, door de kruidentuin en de rozentuin, en kreeg haar te pakken toen ze even uit moest hijgen en daarvoor, hoe dom kan je zijn als opgejaagd wild, het gazon had uitgekozen. Hij gaf haar geen kans om op adem te komen. Beet zich vast in haar nek, drukte haar met de snavel tegen het gras en bracht haar daarmee in de...

Continue reading...

Op de markt in SoE

Het zijn vaak niet zulke grote ongemakken die we tijdens het reizen ondervinden en ze zijn doorgaans ook eenvoudig op te lossen. In SoE, een mini-stadje dat pakweg op honderd kilometer afstand ligt van Kupang, de hoofdstad van West-Timor hadden we zo’n ongemak. We zaten daar in een verrassend goed hotel dat, zo leek het, groter was dan het stadje. Het hotel ademde de sfeer van Tempo Dulu, het Nederlands-Indië van mijn ouders en grootouders. In de lobby en in het restaurant klonk uit de speakers “Droog je tranen maar nona manis”, “Koleh koleh” en de rest van het spectrum...

Continue reading...

Kretek

Negen jaar geleden stopte ik met roken, omdat ik van mijn lichaam een seintje kreeg dat dat verstandig zou zijn. Tot die tijd rookte ik bijna alles dat te inhaleren was, behalve heroïne, cocaïne, crack en wat er zoal te krijgen is op dat gebied. Ik rookte zeg maar gezond. Het meest rookte ik shag. Halfzware shag. Heel bedreven rolde ik dan een sigaret en rookte totdat mijn vingers begonnen te schroeien. Wat ik in de asbak uitdrukte kon je moeilijk nog een peuk noemen. Op de eerste reis naar Indonesië leerde ik kretek kennen. Nee, dat is voor zover...

Continue reading...