‘Mad Max from Atjeh’ werd hij door de rest van de ‘gang’ genoemd. “Cup of coffee, Hetty?” vroeg hij altijd, als Hitty ‘s ochtends de eetkamer binnenliep. Hij had een brutale grijns. Ik weet bijna zeker dat hij in gedachten al een aantal stappen verder was dan het kopje koffie. Maar hij bleef altijd correct. Met ‘Mad Max from Atjeh’ bezocht ik vele kroegen in Jakarta. Meestal jazzkroegen. Met een grote fles Bir Bintang binnen bereik luisterden we dan naar de locale jazzbandjes. Vaak van een verrassend hoog niveau. Dat is wat we deden. Zitten, luisteren en bier drinken. Fauzi...
Continue reading...Indonesië
Orang Kaya
Wandelend over de boulevard richting Tuban, passeerden we een aantal zeer luxe hotels. De zwembaden van de hotels waren praktisch leeg. Langs de randen lagen af en toe wat vreemde lichamen klaar voor autopsie. Links en rechts hingen wat in Balinese kledij gestoken bedienden verveeld rond. Soms zat er een verdwaalde gast aan een tafeltje een drankje te nuttigen. Ik kon niet zien wat er werd gedronken. Op kuta zie ik dat wel meteen. Namelijk aan het condoom om de fles Bintang. Maar in Tuban zit de drank in glazen, afhankelijk van de inhoud al dan niet met parasolletjes. Schuin...
Continue reading...Agus Police
Jakarta 1994. Hij kwam voorrijden op een roze motorfiets. Zo’n ouderwetse; type ‘Indian’. Mijn vader heeft in Nederlands-Indië nog zo’n motorfiets gehad. Uiteraard geen roze maar een keurig zwart gespoten exemplaar. Langzaam rijdend, tussen de mensen door laverend, reed hij de straat in. Hij stopte voor het terras van ons hotelletje, stapte af en parkeerde de ‘Indian’ op z’n zijstep. Een blond meisje met een bebobkapsel stapte op hem toe en sloeg haar armen om z’n hals. Geïrriteerd duwde hij haar van zich af en stapte het hotelletje binnen. Het meisje ging weer zitten en nam nerveuze slokken van haar bier....
Continue reading...Sugar Pie Honey Bunch…
Met een grote bier Bintang in een ijsemmer en onze benen op de balustrade keken we naar de mensen die beneden langsliepen. Mooie en lelijke mensen. De één wat dunner, de ander wat dikker. De één volgens de laatste mode gekleed en de ander volgens de mode van 1989. Op de tonen van de Four Tops keken we naar de mensen die zich bij de buren lieten fotograferen. De buurman is McDonald’s. Vierentwintig uur per dag open en af en toe een geweldige plek om snel wat te smikkelen. Bij de voordeur staat de kunststoffen McDonald’s clown op een surfplank....
Continue reading...Pedis?
Hongerig en moe stapten we het restaurantje binnen. Achterin was nog plaats en we ploften neer op de banken. Het leek wel op een restauratiewagon van de ‘kereta api’ naar Tasikmalaya. Twee treinbanken met daar tussenin een smalle langwerpige tafel. Gedeng…gedeng deed mijn maag, gewend als het is aan reisvoer. Bus, trein, vliegtuig of stalletje langs de weg? Het maakt mijn maag niets uit. Mijn darmen daarentegen zijn zwakkelingen. Dunne- en dikke darm zijn zo van slag. Een verkeerd mosseltje en ja hoor daar lopen ze al leeg. Het zou fijn zijn als mijn maag en darmen hun functie beter op elkaar...
Continue reading...
