Untagged

Ze werd gewekt door het gerinkel van de bel. Ze had nog zo’n ouderwetse opwindwekker met een bel. Haar man had die ooit op een kleine markt in Tanzania gekocht. Het blikken wekkertje had bijna niets gekost. Achteraf bleek het een degelijke aankoop te zijn geweest. Het ding ging al twintig jaar mee. Het had haar echtgenoot overleefd en het zou waarschijnlijk ook haar overleven. Ze draaide zich deze keer niet nog eens lekker om. Daar had ze vandaag geen tijd voor. Ze rekte zich uit en trok haar onderbroek recht. Sinds ze bezig was met afgevallen zakte de onderbroek...

“Hoe is het met Moos?” Kees had een kort en krachtig antwoord voor me. “Dood!” Hij nam het stompje sigaar uit z’n mond, pufte een wolkje rook uit en herhaalde z’n mededeling. “Dood. Hartstikke dood. De kaart hangt op het bord.” “Dat heeft ie dan vlot gedaan,” zei ik harteloos. Even harteloos als dat ik me voelde. “Ja,” zei Kees. “Z’n zuster wilde het nog niet laten gebeuren, maar hij wilde al lang dood.” Wijzend naar een plek ergens verderop vervolgde Kees: “Die andere naarling is nu naar het afscheid van z’n vriend.” Hij begon alweer rood aan te lopen...