Weesp

“Pfffft” was het geluid dat je naast je hoorde maken. “Pfffft” en schuin voor je raakte een kwat de grond. Ik vond het altijd een vieze gewoonte van m’n opa, dat op straat spugen. Spugen op straat deed je niet hier in Nederland. Dat hoorde niet. Het werd beschouwd als een heel slechte gewoonte. Mijn opa spuugde wel om de vijftig meter. Ik vond het maar vies. Maar dat was toen. Vroeger, toen ik tien jaar oud was. Ik liep dan naast hem en leerde al aardig het moment inschatten waarop m’n opa z’n kwat weg zou schieten. Ik weet niet...

Ze hebben nu bijna een onweerswolkenblauwe kleur. Wat begon als ietwat grijs veranderde binnen vierentwintig uur in onweerswolkenblauw blauw. Zo naast elkaar gezet lijken ze wel een tweeling. Alhoewel er links toch duidelijk ook heldere plekken zijn op dezelfde hoogte als waar rechts, tussen het blauw, juist rodere plekken de nagel verder inkleuren. Hoe dan ook: in het donker lijken ze zelfs licht te geven. Ik heb weer eens getennist en dat ging geweldig. Vier van de zes wedstrijden gewonnen. De vijfenzestig-plussers maakten geen kans. Samen met ‘mon ami’ Marcel, ook al zo’n non-frequente tennisser, deed ik mee aan het Weesper...

Ik ging vannacht in m’n lievelingsstoel zitten, knipte het leeslampje aan en klapte m’n laptop open. Op het moment dat ik de laptop open klapte besloot het leeslampje het loodje te leggen. Geheel op eigen laatste kracht. Een soort zelfdoding. Gewoon klaar. Uit! Ik klapte de laptop weer dicht en ging op zoek naar een reservelamp. Een invaller. Een bankzitter. Ik vond er één die genoeg gemotiveerd was om als plaatsvervanger van de suicidelamp z’n licht over me te laten schijnen. De wereld werd weer helder en ik klapte m’n laptop weer open. Na een tiental minuten klapte ik – door gebrek aan...

Daar staat ie. Op het terras. M’n hangmat met groen stalen onderstel. Z’n maatje staat op z’n plek voor de openslaande deuren van de keuken. Ook het maatje is van onder groen gestaald. M’n twee trouwe rustpunten, die met wijd gespreide poten me uitnodigden om niets te doen. We zijn nu vier weken thuis van onze jaarlijkse twee maanden Azië, maar die twee maanden leken, door het kalme tempo waarin het zich voltrok, zes maanden te hebben geduurd en de vier weken hier in Nederland lijken daarentegen in een week gepasseerd te zijn. Vandaag had ik de kans om in m’n hangmat...